در مسائل آينده گفته خواهد شد.
(مسأله 1934): احتياط واجب آنست كه فقير يا مسكين بيشتر از مخارج سال خود و عيالاتش را از زكات نگيرد، و اگر مقدارى پول يا جنس دارد، فقط به اندازه كسرى مخارج يك سالش زكات بگيرد.
(مسأله 1935): كسى كه مخارج سالش را داشته، اگر مقدارى از آن را مصرف كند و بعد شك كند كه آنچه‌ باقى مانده به اندازه مخارج يك سال او هست يا نه، نمىتواند زكات بگيرد.
(مسأله 1936): صنعتگر يا مالك يا تاجرى كه در آمد او از مخارج سالش كمتر است، مىتواند براى كسرى مخارجش زكات بگيرد، و لازم نيست ابزار كار، يا ملك، يا سرمايه خود را به مصرف مخارج برساند.
(مسأله 1937): فقيرى كه خرج سال خود و عيالاتش را ندارد، اگر خانه‌اى دارد كه ملك او است و در آن نشسته، يا وسيله سوارى دارد چنانچه بدون اينها نتواند زندگى كند، اگر چه براى حفظ آبرويش باشد، مىتواند زكات بگيرد و همچنين است اثاث خانه، و ظرف، و لباس تابستانى، و زمستانى، و چيزهائى كه به آنها احتياج دارد، و فقيرى كه اينها را ندارد، اگر به اينها احتياج داشته باشد، مىتواند از زكات خريدارى نمايد.
(مسأله 1938): فقيرى كه ياد گرفتن صنعت براى او مشكل نيست بنابر احتياط واجب نمىتواند با گرفتن زكات زندگى كند، ولى تا وقتى مشغول ياد گرفتن است، مىتواند زكات بگيرد.
(مسأله 1939): به كسى كه قبلا فقير بوده و مىگويد فقيرم، اگر چه انسان از گفته او اطمينان پيدا نكند مىشود زكات داد، ولى كسى كه معلوم نباشد، قبلا فقير بوده يا نه نمىتوان بنابر احتياط تا وقتى كه اطمينان به فقرش حاصل نشود، به او زكات داد.