فقير را بيشتر از يك مرتبه سير نمايد، و زيادى را از كفاره حساب نمايد ولى مىتواند براى هر يك از عيالات فقير اگر چه صغير باشند يك مد به آن فقير بدهد.
(مسأله 1696) كسى كه قضاى روزه رمضان را گرفته، اگر بعد از ظهر عمدا كارى كه روزه را باطل مىكند انجام دهد، بايد بده فقير هر كدام يك مد كه تقريبا ده سير است طعام بدهد و اگر نمىتواند، سه روز روزه بگيرد.
جاهائى كه فقط قضاى روزه واجب است (مسأله 1697) در چند صورت فقط قضاى روزه بر انسان واجب است و كفاره واجب نيست: (اول) آن كه در شب ماه رمضان جنب باشد و به تفصيلى كه در مسأله (1639) گفته شد تا أذان صبح از خواب دوم بيدار نشود. (دوم) عملى كه روزه را باطل مىكند بجا نياورد، ولى نيت روزه نكند يا ريا كند، يا قصد كند كه روزه نباشد، يا قصد كند كارى كه روزه را باطل مىكند انجام دهد. (سوم) آن كه در ماه رمضان غسل جنابت را فراموش كند و به حال جنابت يك روز يا چند روز روزه بگيرد. (چهارم) آن كه در ماه رمضان بدون اين كه تحقيق كند صبح شده يا نه، كارى كه روزه را باطل مىكند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده، و نيز اگر بعد از تحقيق با اين كه گمان دارد صبح شده كارى كه روزه را باطل مىكند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده، قضاى آن روز بر او واجب است. بلكه اگر بعد از تحقيق شك كند كه صبح شده يا نه و كارى كه روزه را باطل مىكند انجام دهد بعد معلوم شود صبح بوده بايد قضاى روزه آن روز را بجا آورد. (پنجم) آن كه كسى بگويد صبح نشده و انسان بگفته او كارى كه روزه را باطل مىكند، انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده است. (ششم) آن كه كسى بگويد صبح شده و انسان بگفته او يقين نكند، يا خيال كند شوخى مىكند و كارى كه روزه را باطل مىكند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده است. (هفتم) آن كه كور و مانند آن بگفته