شكهائى كه نبايد به آنها اعتناء كرد (مسأله 1176) شكهائى كه نبايد به آنها اعتناء كرد از اين قرار است: (اول) شك در چيزى كه محل بجا آوردن آن گذشته است: مثل آن كه در ركوع شك كند كه حمد را خوانده يا نه. (دوم) شك بعد از سلام نماز. (سوم) شك بعد از گذشتن وقت نماز.
(چهارم) شك كثير الشك يعنى كسى كه زياد شك مىكند (پنجم) شك امام در شماره ركعتهاى نماز، در صورتى كه مأموم شماره آنها را بداند، و هم چنين شك مأموم در صورتى كه امام شماره ركعتهاى نماز را بداند. (ششم) شك در نمازهاى مستحبى و نماز احتياط.
1 - شك در چيزى كه محل آن گذشته است (مسأله 1177) اگر در بين نماز شك كند كه يكى از كارهاى واجب آن را انجام داده يا نه، مثلا شك كند كه حمد خوانده يا نه، چنانچه مشغول كارى كه بايد بعد از آن انجام دهد نشده، بايد آنچه را كه در انجام آن شك كرده بجا آورد، و اگر بكارى كه بايد بعد از آن انجام دهد مشغول شده، به شك خود اعتنا نكند.
(مسأله 1178) اگر در بين خواندن آيه‌اى شك كند كه آيه پيش را خوانده يا نه يا وقتى كه آخر آيه را مىخواند شك كند كه اول آن را خوانده يا نه، به شك خود اعتنا نكند.
(مسأله 1179) اگر بعد از ركوع يا سجود شك كند كه كارهاى واجب آن مانند ذكر و آرام بودن بدن را انجام داده يا نه، بايد به شك خود اعتنا نكند.
(مسأله 1180) اگر در حالى كه به سجده مىرود شك كند كه ركوع كرده يا نه، لازم است برگشته و بايستد و ركوع را بجا آورد، و اگر شك كند كه بعد از ركوع ايستاده يا نه، بايد به شك خود اعتنا نكند.