(مسأله 857) اگر در بدن يا لباس نمازگزار، خون زخم يا جراحت يا دمل باشد، چنانچه طورى است كه آب كشيدن بدن يا لباس يا عوض كردن لباس براى بيشتر مردم سخت است، تا وقتى كه زخم يا جراحت يا دمل خوب نشده است، مىتواند با آن خون نماز بخواند. و هم چنين است اگر چركى كه با خون بيرون آمده، يا دوائى كه روى زخم گذاشته‌اند و نجس شده، در بدن يا لباس او باشد.
(مسأله 858) اگر خون بريدگى و زخمى كه به زودى خوب مىشود و شستن آن آسان است، در بدن يا لباس نمازگزار باشد، و خون به مقدار درهم يا بيشتر باشد نماز او باطل است.
(مسأله 859) اگر جائى از بدن يا لباس كه با زخم فاصله دارد، به رطوبت زخم نجس ‌شود، جايز نيست با آن نماز بخواند. ولى اگر مقدارى از بدن يا لباس كه معمولا به رطوبت زخم آلوده مىشود، به رطوبت آن نجس شود نماز خواندن با آن مانعى ندارد.
(مسأله 860) اگر از بواسير كه دانه‌هاى آن بيرون نباشد، يا زخمى كه توى دهان و بينى و مانند اينها است، خونى به بدن يا لباس برسد و به مقدار درهم يا بيشتر باشد بنابر احتياط واجب لازم است در صورت امكان آن را بشويد و اما خون بواسيرى كه دانه‌هاى آن بيرون است بدون اشكال نماز خواندن با آن جائز است.
(مسأله 861) كسى كه بدنش زخم است، اگر در بدن يا لباس خود خونى كه بيشتر از درهم است ببيند، و نداند از زخم است يا خون ديگر، جائز نيست كه با آن نماز بخواند.
(مسأله 862) اگر چند زخم در بدن باشد و بطورى نزديك هم باشند كه يك زخم حساب شود، تا وقتى همه خوب نشده‌اند نماز خواندن با خون آنها اشكال