يا بىشهوت، با اختيار باشد يا بى اختيار.
(مسأله 352): اگر رطوبتى از انسان خارج شود و نداند منى است يا بول يا غير اينها، چنانچه با شهوت و جستن بيرون آمده و بعد از بيرون آمدن آن بدن سست شده، آن رطوبت حكم منى را دارد، و اگر هيچ يك از اين سه نشانه يا بعضى از اينها را نداشته باشد، حكم منى را ندارد، ولى در مريض لازم نيست آن رطوبت با جستن بيرون آمده باشد و در موقع بيرون آمدن بدن سست شود، بلكه اگر با شهوت بيرون آيد در حكم منى است.
(مسأله 353): اگر از مردى كه مريض نيست آبى بيرون آيد كه يكى از سه نشانه‌اى كه د مسأله پيش گفته شد داشته باشد، و نداند نشانه‌هاى ديگر را داشته يا نه، چنانچه پيش از بيرون آمدن آب وضو داشته مىتواند به همان وضو اكتفا كند، و اگر وضو نداشته كافى است فقط وضو بگيرد، و غسل بر او لازم نيست.
(مسأله 354): مستحب است انسان بعد از بيرون آمدن منى بول كند، و اگر بول نكند و بعد از غسل، رطوبتى از او بيرون آيد كه نداند منى است يا رطوبت ديگر، حكم منى را دارد.
(مسأله 355): اگر انسان با زنى جماع كند و به اندازه ختنه‌گاه يا بيشتر داخل شود، در قبل باشد يا در دبر، بالغ باشد يا نا بالغ، اگر چه منى بيرون نيايد هر دو جنب مىشوند.
(مسأله 356): اگر شك كند كه به مقدار ختنه‌گاه داخل شده يا نه غسل بر او واجب نيست.
(مسأله 357): اگر نعوذ بالله با حيوانى نزديكى نمايد و منى از او بيرون آيد غسل تنها كافى است، و اگر منى بيرون نيايد، چنانچه پيش از وطى وضو داشته باز هم غسل تنها كافيست، و اگر وضو نداشته احتياط واجب آنست