آمدن هفت نفر از علماء بزرگ به مكه در آن موقعيت، حاكى از شدت توجه مسلمانان نسبت به ظهور امام است. همچنين اعزام نمايندگان مردم به مكه جهت شرفيابى به حضور حضرت و نيز بيعت گرفتن هر يك از علماء از سيصد و سيزده نفر از مؤمنانى كه براى جانبازى در كنار آن امام اعلام آمادگى مىكنند، جملگى حكايت از شور و هيجان مردمى دارد كه مشتاقانه مىخواهند در زمره ياوران آن حضرت كه به تعداد رزمندگان جنگ بدر خواهد بود، قرار گيرند.
اما كناره گيرى چند باره حضرت از آن علماء خالى از ضعف نيست ولى شايد اشاره به مطلبى باشد كه در منابع شيعه و سنى آمده و آن اينكه بيعت حضرت با آنها از روى اكراه است. اين موضوع در حديثى كه از پيامبر و اهل بيت (عليهم السلام) نقل شده بدست ما رسيده. در همين رابطه يكى از اصحاب بزرگ امام صادق (عليه السلام) نسبت به اين بيعت توأم با اكراه ترديدى به خود راه مىدهد. اما امام صادق (عليه السلام) معنى اكراه را توضيح مىدهد و مىگويد كه منظور از اكراه اجبار نيست، آنگاه دل او آرام مىگيرد.
آنچه در اين روايت گذشت، تصويرى از اوضاع روانى مسلمانان و انتظار شديد آنان نسبت به ظهور حضرت مهدى (عليه السلام) بود... اما عملكرد امام (عليه السلام) در مكه و بيعت يارانش با او، در روايات ديگر به شيوه ديگرى بيان شده كه با آنچه در اين روايت آمده متفاوت است.
اجتماع ياران حضرت (عليه السلام) در اينجا لازم است به چند نكته پيرامون اصحاب حضرت توجه كنيم.
1 - شمار اصحاب امام زمان (عج) كه در منابع شيعه و سنى بدان اشاره شده به عدد ياران پيامبر خدا (صلى الله عليه وآله) در جنگ بدر يعنى سيصد و سيزده نفر است، اين امر نشانه شباهت فراوان روزهاى تولد اسلام به رهبرى پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) و تجديد حيات