حمله‌ور شوند، از اين رو امام بسوى آنها بازگردد، آنان سرافكنده و گريان نزد امام بشتابند و گويند: اى مهدى آل محمد! توبه توبه (از كرده خود پشيمانيم، از ما درگذر) امام آنها را موعظه و به آنان اعلان خطر نمايد و از تبهكارى برحذر دارد و نماينده‌اى ديگر از ميان آنها انتخاب و سپس رهسپار مدينه گردد " (1) البته اين روايت، اشاره به جنبشى كه با امام در مكه درگير شود ندارد و در روايت اول كه مىگويد: قاتلان را مىكشد، ممكن است منظور افرادى باشند كه نماينده وى را در مكه كشته‌اند.
امام (عليه السلام) در سر راه خود به مدينه، از محل فرو رفتن لشكر سفيانى در زمين، عبور مىكند، چنان كه روايتى در كتاب تفسير عياشى از امام باقر (عليه السلام) نقل كرده كه فرمود:
" مردى از آنان (آل محمد) در حالى كه سيصد و سيزده تن او را همراهى مىكنند و پرچم پيامبر (صلى الله عليه وآله) را با خود دارد، آهنگ مدينه نمايد (تا به محلى مىرسند) امام مىفرمايد: اينجا محل فرو رفتن لشكريان در زمين به فرمان خداست و اين تأويل آيه قرآن است كه فرمود: آيا كسانى كه به نيرنگ خويش توطئه هاى زشت انجام دادند در امانند از اينكه خداوند آنها را به زمين فرو برد يا عذاب از جائى كه فكرش را نمىكنند آنان را فرا گيرد. يا آنها را در حال رفت و آمدشان بگيرد. پس آنها هرگز ناتوان كننده خدا نيستند. " (2) آزاد سازى مدينه منوره و حجاز روايات مىگويند بر خلاف مكه، حضرت در مدينه منوره درگير يك يا چند نبرد خواهد شد. از امام باقر (عليه السلام) نقل شده كه در روايتى طولانى چنين فرمود:
"... آنگاه وارد مدينه شود، پس قريش از آنها پنهان گردند. و اين گفته على بن ابى طالب (عليه السلام) درباره آنهاست كه فرمود: به خدا سوگند قريش آرزو كنند كه اى كاش مىتوانستند تمام دارائى خود و آنچه را كه خورشيد بر آن مىتابد بدهند و در عوض به اندازه زمان كشتن شترى، على بن ابى طالب را در كنار خود