" پيش از قيام قائم، مردم بوسيله آتشى كه براى آنان در آسمان پديد آيد و سرخى آن آسمان را بپوشاند، از گناهانشان باز داشته شوند " (1) اين آتش پيش از بحران سياسى حجاز و يا در اثناء آن شعله‌ور خواهد شد. والله العالم خروج امام (عليه السلام) با بيم و اميد از مدينه طبق روايات، لشكر سفيانى بر مدينه منوره تسلط كامل مىيابد و سه روز تمام، اين شهر را در اختيار سپاهيان خود قرار مىدهد تا هر چه مىخواهند انجام دهند.
آنان افراد بنى هاشم را دستگير و شمارى از آنان را به قتل مىرساند. هدف از اين عمليات دستيابى به وجود مبارك امام است. ابن حماد روايت كرده كه:
" سفيانى به سوى مدينه حركت كرده و قريش را از دم شمشير بگذراند و چهار صد تن از مردان آنها و از انصار را بكشد و شكم زن ها را دريده و كودكان را به قتل رساند و خواهر و برادرى بنام محمد و فاطمه را از قريش كشته و بر دروازه مسجد مدينه آويزد! " (2) و در همين صفحه از ابو رومان نقل مىكند كه مىگويد:
" سفيانى لشكرى به سوى مدينه اعزام كند تا هر يك از خاندان پيامبر (صلى الله عليه وآله) را كه بيابند، دستگير نمايند . در اين گير و دار مردان و زنانى از بنى هاشم كشته شوند. و مهدى و مبيض (منصور) از مدينه به سوى مكه گريزند و سفيانى گروهى را به تعقيب آنها فرستد غافل از آن كه آنان به حرم امن خدا رسيده‌اند " و در روايتى ديگر آمده است كه " مردم مدينه به سبب خشم و هجوم سفيانى و جنايات وى شهر را ترك كنند " (3).
امام باقر (عليه السلام) در روايت جابر بن يزيد جعفى مىفرمايد: