رواياتى كه درگيرى بر سر حكومت در حجاز بعد از كشته شدن اين فرمانروا را توصيف مىكنند، فراوانند. اينك نمونه‌هايى از آن را يادآور مىشويم. بزنطى از حضرت رضا (عليه السلام) روايت مىكند كه فرمود:
" از جمله نشانه هاى فرج، حادثه اى است كه بين دو حرم مكه و مدينه رخ دهد، پرسيدم: آن حادثه چيست؟ فرمود: تعصب قبله اى بين دو حرم بوجود آيد و فلانى از خاندان فلان پانزده رئيس قبيله را به قتل رساند " (1) يعنى يكى از فرمانروايان و يا زمامداران حجاز، پانزده شخصيت از نسل فرمانروا و يا پيشواى معروفى را به قتل مىرساند. از ابو بصير نقل شده كه گفت:
" خدمت امام صادق (عليه السلام) عرض كردم: ابو جعفر (عليه السلام) (امام باقر (عليه السلام)) مىفرمود: قائم آل محمد دو غيبت دارد كه يكى طولانى تر از ديگرى است. فرمود: آرى اين امر تحقق نيابد مگر آنگاه كه در خاندان فلان اختلاف بوجود آيد و حلقه تنگ شود و سفيانى ظهور كند و بلا سخت گردد و مرگ و كشتار مردم را فراگيرد و آنان به حرم خدا و پيامبرش پناهنده شوند " (2) اين روايت بيانگر آن است كه اصل درگيرى بين خود قبيله حاكم بوجود مىآيد.
از امير مؤمنان (عليه السلام) نقل شده كه فرمود:
"... براى قيام قائم نشانه ها و علاماتى است، نخست محاصره كوفه بوسيله كمين و خندق و به اهتزاز درآمدن درفش ها پيرامون مسجد بزرگتر. در اين پيكار قاتل و مقتول هر دو در آتش دوزخ‌اند. " (3) ظاهرا مراد از مسجد بزرگتر، مسجد الحرام است نه مسجد كوفه. و درفش‌هاى مخالف در مكه و حجاز با يكديگر درگير مىشوند و پرچم حقى ميان آنها وجود ندارد.