عمق ايمان و خلوص و پاكى، همان برنامهء رسالت را تعقيب مى كنند و در همان راه رسول خدا (صلى الله عليه وآله) گام بر مى سپارند؟
ترديدى وجود ندارد كه اگر اجر و پاداشى به پيامبر تعلق مى گيرد، فقط و فقط به خاطر همان برنامه‌هاى هدايت و رسالت است و پاداش رسالت، بر غير رهروان سالك و شايستهء آن تعلق نمى گيرد. چرا كه اگر چنين امرى صورت مى گرفت، خود يك نوع تضاد و تناقض به وجود مى آورد. لذا پاداش پيامبر (صلى الله عليه وآله) هرگز نمى تواند دوستى خويشاوندانى همچون ابوجهل و ابولهب و امثال آنان باشد. اين معنا چگونه مى تواند وجود داشته باشد در صورتى كه اجر و پاداش به جهت پيمودن راه هدايت وسداد او است كه پيامبر اسلام مأمور ابلاغ آن بوده است دوستى با افراد ضد هدايت، نقض غرض رسالت مى گردد. پس در اينجا، دوستى ومودت آن كسانى مطرح است كه دقيقا در طريق اجراى برنامه‌هاى رسالت و هدايت گام مى زنند و در همه چيز سمبلى از تبلور وجود مقدس پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله) هستند، جز اينكه وحى بر آنان نازل نمى شود.
از اين ديدگاه است كه دوستداران و علاقمندان حفظ مقام شامخ رسالت و دل سپردگان اهل بيت مطهر (عليه السلام)، اتفاق نظر دارند كه مصداق روشن وبارز " قربى " (خويشاوندان رسول خدا (صلى الله عليه وآله)) همانا فاطمه و على و حسن و حسين (عليهم السلام) هستند. زيرا آنان بودند كه دقيقا در مسيرهاى علمى و عملى مقام رسالت گام برداشته، و در تداوم راه و پيام رسالت، تبلور وجود مطهر پيامبر گرامى بوده اند.
از محدثين اهل سنت و جماعت هم، احمد بحرانى و حاكم بن ابى حاتم، به اين معنى اعتراف كرده اند از ابن عباس نقل كرده اند كه پيامبر بزرگوار اسلام در پاسخ سؤال از اين آيه، در تفسير كلام آسمانى فرموده اند كه: آنان فاطمه، على و فرزندان آنان هستند.
محدثين بزرگ ديگرى همچون مقريزى، بغوى، ثعلبى، ابو نعيم، حموينى، و بسيارى ديگر نيز، با عبارات گوناگون كه همگى معناى واحدى را مى رساند، اين حديث را نقل كرده اند و در بيان همهء آنها، دوستى ومودت با اهل بيت (عليه السلام) توصيه و سفارش شده است.
حاكم بن ابى حاتم در تفسير اين آيه از پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله) نقل كرده است كه: خداوند