دست بيمار مبتلا به رعشه است و حركت دست شخص سالم فرق مى گذارند و عقاب را بر اولى صحيح نمى دانند و بر دومى تصحيح مى كنند و اين حكم عقلا فقط از آن جهت است كه حركت دومى را يك فعل اختيارى مى دانند كه از روى اراده و اختيار و بدون هيچ اجبار و اضطرار صادر مى شود. و اين گونه شبهه ها كه گفته مى شود، در نظر عقلا (شبهه سوفسطائى) است و شبهه اى در مقابل بداهت است كه هيچ ارزش عقلايى ندارد. (1) امر بين الامرين از ديدگاه عرفان براى تبرك وتيمن به آيه كريمه ذيل تمسك مى نماييم:
(اسروا قولكم او اجهروا به انه عليم بذات الصدور الا يعلم من خلق وهو اللطيف الخبير). (2) كه خلق و ايجاد افعال را مطلقا از آن خداوند متعال دانست و مؤثرى در وجود، جز او ندانست. اين (توحيد افعالى) است كه موحد بعد از توحيد ذات و صفات به آن مى رسد كه: (لا إله الا الله وحده وحده وحده) و بروز و صدور هر اثرى را از ذات حق مى داند و بس، كه موجد و خالق آن است. و در عين حال، نسبت افعال را به مخلوق، حفظ مى كند و به قول عالم بزرگوار (محمد دهدار) در رساله قضاء و قدر:
با آنكه خداوند متعال، قول را به اشخاص اضافه كرد كه فرمود (قولكم) در عين حال خلق و ايجاد قول را به جانب قدس خود حواله داده است كه فرمود: (الا يعلم من خلق)، يعنى آن كسى كه قول شما را خلق كرده است، بدان دانا نيست؟
گرچه قرآن از لب پيغمبر است * هر كه گويد حق نگفت، او كافر است (ناصر الدين شاه قاجار) در سفر خراسان، به (سبزوار) كه رسيد، به زيارت