چهار نفر و مردان شايسته بيش از چهل و افراد نجيب فزون از هفتاد و صالحان، بيش از سيصد و شصت تن مىباشند و ظاهرا خضر و الياس نيز از اوتاد و پيوسته ملازم حريم قطب مىباشند.
اما صفات اوتاد (بزرگان) آن است كه يك لحظه از خدا غفلت نمىورزند و از مال دنيا مگر به اندازه لازم و ضرورى جمع نمىكنند و لغزشهاى بشرى از آنها سر نمىزند، عصمت در آنها شرط نيست اما در قطب شرط است.
اما ابدال (شايستگان) مرتبه ايشان پائين تر از اوتاد (بزرگان) است و گاهى از آنها غفلت سر مىزند و با ذكر و ياد خدا آن را جبران مىكنند و عمدا از آنها گناهى صادر نمىشود.
اما صالحان، مردان با تقوا و موصوف به عدالت‌اند، از آنان گناه سر مىزند ولى با استغفار و پشيمانى آن را تلافى مىكنند، خداوند مىفرمايد:
" كسانى كه تقوا پيشه كرده‌اند هرگاه از شيطان، وسوسه و خيالى به آنها برسد، همان لحظه خدا را به ياد آورند و بينائى و بصيرت پيدا كنند ".
آنگاه كفعمى مىگويد هرگاه يكى از آنها، مرتبه اى از مراتب ياد شده را از دست بدهد، فرد ديگرى از مرتبه پائين تر جانشين وى گردد و اگر فردى از صالحان كم شود، شخصى از ساير مردم جايگزين او گردد ".
آنچه كفعمى درباره عمر طولانى إلياس پيامبر (عليه السلام) بيان كرده، مطابق نظر عده اى از مفسران است كه در تفسير آياتى راجع به الياس اظهار كرده‌اند و بر اساس تعدادى از روايات كه از اهل بيت (عليهم السلام) رسيده، آن حضرت زنده است و خداوند عمر او را همچون خضر طولانى نموده و آن دو بزرگوار هر سال در سرزمين عرفات و برخى اماكن ديگر حضور مىيابند.
* *