(دوم) مرد و زن، يا وكيل آنها كه صيغه را مىخوانند قصد انشاء داشته باشند يعنى اگر خود مرد و زن صيغه را مىخوانند، زن به گفتن (زوجتك نفسي) قصدش اين باشد كه خود را زن او قرار دهد و مرد به گفتن (قبلت التزويج) زن بودن او را براى خود قبول بنمايد. و اگر وكيل مرد و زن صيغه را مىخوانند به گفتن (زوجت و قبلت) قصدشان اين باشد كه مرد و زنى كه آنان را وكيل كرده‌اند زن و شوهر شوند.
(سوم) كسى كه صيغه را مىخواند بنابر احتياط (واجب) بالغ و عاقل باشد، چه براى خودش بخواند، يا از طرف ديگرى وكيل شده باشد.
(چهارم) اگر وكيل زن و شوهر يا ولى آنها صيغه را مىخوانند در موقع عقد، زن و شوهر را معين كنند مثلا اسم آنها را ببرند يا به آنها اشاره نمايند. پس كسى كه چند دختر دارد، اگر به مردى بگويد (زوجتك احدى بناتي) يعنى زن تو نمودم يكى از دخترانم را و او بگويد (قبلت) يعنى قبول كردم، چون در موقع عقد دختر را معين نكرده‌اند عقد باطل است.
(پنجم) زن و مرد به ازدواج راضى باشند ولى اگر زن ظاهرا با كراهت اذن دهد و معلوم باشد قلبا راضى است عقد صحيح است.
(مسأله 2380) اگر در عقد يك حرف غلط خوانده شود كه معنى آن را عوض كند عقد باطل است.
(مسأله 2381) كسى كه دستور زبان عربى را نمىداند، اگر قرائتش صحيح باشد و معناى هر كلمه از عقد را جداگانه بداند و از هر لفظى معناى آن را قصد نمايد مىتواند عقد را بخواند.
(مسأله 2382) اگر زنى را براى مردى بدون اجازه آنان عقد كنند و بعدا زن و مرد آن عقد را اجازه نمايند عقد صحيح است.
(مسأله 2383) اگر زن و مرد يا يكى از آن دو را به ازدواج مجبور نمايند و