مىپرداختند و خود امير المؤمنان (عليه السلام) چندين حلقه چشمه احداث و وقف مردم كردند كه امروز هم در اطراف مدينه به عنوان " آبار على (عليه السلام) " چاهها و چشمه‌هاى على (عليه السلام) موجود و معروف مىباشد ولى پرداختن به آن امور نه از باب اصالت دادن به دنيا و زندگى مادى است بلكه به اين عنوان بود كه نياز خود را از مردم قطع كنند آبروى خود و اهل و عيال و وابستگان را حفظ كنند وقتى عنوان پرداخت به مسائل دنيوى، همين انگيزه باشد در چنان صورتى دنيا طلبى عين عقبى و آخرت و عين طلب مرضات خدا و خشنودى اولياى دين مىگردد فشردهء سخن آنست كه نگرش ائمه اطهار (عليه السلام) به دنيا و امور دنيوى يك نوع نگرش مجازى و اعتبارى است نه نگرش اصيل و حقيقى پس در چنين فرضى در برابر چنين دنياى مجازى و اعتبارى، جهان وسيع و حيات سعادت‌ بخش ونعيم مقيم و بالاتر از همه، لقاى رضاى خدا و مهمانى رب الأرباب مىباشد ومشمول ولاتحسبن الذين قتلوا في سبيل الله امواتا بل احياء عند ربهم يرزقون (1) هم باشد.
چه غم ديوار امت را كه باشد چون تو پشتيبان * چه غم از موج درياها چو باشد نوح كشتيبان!
بر همين اساس و انديشه است كه پيشوايان راه حق، دائم در آرزوى لقاى يار و مشتاق وصال محبوب بوده اند.
البته هدف ما شهادت پر سعادتى است كه در روند دين و پيشرفت احكام خدا تأثير گزار باشد و مقصود را پيش ببرد كلام " فزت و رب الكعبة " شعار تمام پيشوايان معصوم بوده است و همين اصل مجوز " ما منا إلا قتيل او مسموم " مىباشد.
امام هادى (عليه السلام) هم پس از زندانهاى مكرر، و پس از ايذاها و شكنجه‌هاى روحى و جسمى كه در راه خدا و در مسير ترويج مكتب، متحمل بود بالأخره در سال 254 در سن 42 سالگى در اثر سم به لقاء الله پيوست و اين امر توسط دستياران " معتز " خليفه عباسى صورت گرفت در روز شهادت آن بزرگوار وحدت نظر وجود ندارد جمعى سوم رجب را