8. برنامه ملاقاتهاى عمومى " اى مالك! قسمتى از اوقات خود را به حاجتمندان و مراجعان و دردمندان اختصاص بده تا بتوانى، خود شخصا به گرفتاريهاى آنان رسيدگى كنى. اين وظيفه را در يك مجلس عمومى كه درهاى آن بر روى همه مردم باز باشد و همگان بتوانند به آسانى از آن وارد شوند، انجام بده. در آن مجلس عمومى، محض رضايت و خشنودى الهى كه تو را خلق كرده است، با مردم فروتن و متواضع باش. سپاهيان، محافظان و پاسداران و دربانان را از خود دور كن، تا هركس كه با تو رازى و درد دلى دارد، بدون ترس و شرم و واهمه و لكنت زبان، حرفش را در ميان بگذارد، من خود از پيامبر (صلى الله عليه وآله) چندين بار شنيدم كه مى فرمود: ملتى كه در محيط آنان ضعيف نتواند بدون واهمه و گرفتگى زبان، حق خود را از قوى بگيرد، هرگز روى سعادت و خوشبختى را نخواهد ديد.
در آن مجلس عمومى، بايد تند خويى و احساسات ارباب رجوع را تحمل كنى، خسته و رنجيده نشوى، سنگدلى و خود خواهى را از خود دور سازى، تا بتوانى مشمول رحمت خدا شوى و پاداش فرمانبردارى او را نصيب ببرى. سعى كن آنچه را كه عطا مى كنى با گشاده رويى باشد، و اگر امكان بر آوردن حاجت فردى را ندارى، با عطوفت و مهربانى عذر بخواه. كارهايى هست، كه به عنوان يك حاكم و فرمانروا، خود بايد انجام بدهى:
نامه ها و دستورهائى كه نويسندگانت از نوشتن و انجام آنها عاجزند، يكى از اين كارها است. و ديگرى پاسخ مقتضى دادن به درخواست‌هاى مردم است زيرا در همان روز و همان وعده‌ايى كه داده اى، شايد بر اعوان و اطرافيان تو مشكل باشد كه همان وقت، پاسخ مناسب بدهند. در هر روز، كار همان روز را انجامه بده، چه كارهاى هر روز، به همان روز تعلق دارد. وقت خاصى را ميان خود و خدا اختصاص بده كه بهترين و عالى ترين اوقات باشد، هر چند كه خدمت به خلق خدا و اوقاتى كه صرف انجام گرفتاريها آنان شود، همه و همه مخصوص خدا و در راه خداست. در آن اوقات اختصاصى كه ميان خدايت و خود، دارى، به انجام فرايض الهى بپرداز و آنها را به قصد قربت و بدون خدشه و دور از هر عيب و نقص انجام بده، هر چند بدنت در رنج باشد. در آن هنگام كه به نماز جماعت مى ايستى، در انجام آن حد وسط و اعتدال را رعايت كن. نماز را نه آن قدر