(مسأله 2672) اگر براى خود امام (ع) چيزى نذر كند، چنانچه مصرف معينى را قصد كرده، بايد به همان مصرف برساند و اگر مصرف معينى را قصد نكرده، بهتر آن است كه به مصرفى برساند كه نسبتى با امام (ع) داشته باشد مانند زوار فقير يا به مصارف حرم آن امام از قبيل تعمير و مانند آن برساند و همچنين است اگر چيزى را براى امامزاده‌اى نذر كند.
(مسأله 2673) گوسفندى را كه براى صدقه، يا براى يكى از امامان نذر كرده‌اند، اگر پيش از آن كه به مصرف نذر برسد شير بدهد، يا بچه بياورد مال كسى است كه آن را نذر كرده، ولى پشم گوسفند و مقدارى كه چاق مىشود جزء نذر است.
(مسأله 2674) هر گاه نذر كند كه اگر مريض او خوب شود، يا مسافر او بيايد، عملى را انجام دهد، چنانچه معلوم شود كه پيش از نذر كردن مريض خوب شده، يا مسافر آمده است، عمل كردن به نذر لازم نيست.
(مسأله 2675) اگر مادر نذر كند كه دختر خود را به سيد شوهر دهد، نذر او باطل است و اگر پدر نذر كند و قصدش آن باشد كه اگر سيدى براى خواستگارى بيايد كه تزويج دخترش به او ضررى ندارد قبول كند نذرش صحيح است و در غير اين صورت باطل است و در هر حال اگر خواستگار غير سيد پيدا شود كه تزويج دختر به او ضررى ندارد پدر مىتواند قبول كند.
(مسأله 2676) هر گاه با خدا عهد كند كه اگر بحاجت شرعى خود برسد كار خيرى را انجام دهد، بعد از آن كه حاجتش بر آورده شد، بايد آن كار را انجام دهد، و نيز اگر بدون آن كه حاجتى داشته باشد، عهد كند كه عمل خيرى را انجام دهد، آن عمل بر او واجب مىشود.
(مسأله 2677) در عهد هم مثل نذر بايد صيغه خوانده شود و مشهور آن است كارى را كه عهد مىكند انجام دهد، بايد يا عبادت باشد مثل نماز واجب و مستحب يا كارى باشد كه انجام آن بهتر از تركش باشد، ولى بنابر احتياط واجب در صورتى كه متعلق عهد مرجوح شرعى نباشد آن عمل را انجام دهد.