بلكه همين قدر كه بگويد چيزى پيدا كرده‌ام كافى است.
(مسأله 2586) اگر كسى چيزى را پيدا كند و ديگرى بگويد مال من است و نشانه‌هاى آن را بگويد، در صورتى بايد به او بدهد كه اطمينان داشته باشد مال او است و لازم نيست نشانه‌هائى را كه بيشتر اوقات صاحب مال هم ملتفت آنها نيست بگويد.
(مسأله 2587) اگر قيمت چيزى كه پيدا كرده و نشانه دارد به يك درهم برسد چنانچه اعلان نكند و در مسجد، يا جاى ديگرى كه محل اجتماع مردم است بگذارد و آن چيز از بين برود، يا ديگرى آن را بردارد، كسى كه آن را پيدا كرده ضامن است.
(مسأله 2588) هر گاه چيزى را پيدا كند كه اگر بماند فاسد مىشود مىتواند قيمت آن را تعيين كرده و خود پيدا شده را تملك و صرف نمايد و تا يك سال فحص از صاحب كند و اگر صاحب پيدا نشد بنابر احتياط مستحب قيمت تعيين شده را از طرف او صدقه كند.
(مسأله 2589) اگر چيزى را كه پيدا كرده موقع وضو گرفتن و نماز خواندن همراه او باشد، در صورتى كه قصدش اين باشد كه صاحب آن را پيدا كند اشكال ندارد.
(مسأله 2590) اگر كفش او را ببرند و كفش ديگرى بجاى آن بگذارند، چنانچه بداند كفشى كه مانده مال كسى است كه كفش او را برده و راضى است كه كفشش را عوض كفشى كه برده است بردارد، مىتواند بجاى كفش خودش بردارد.
و هم چنين است اگر بداند كه كفش او را بطور ناحق و ظلم برده است ولى در اين فرض بايد قيمت آن از كفش خودش بيشتر نباشد، و الا حكم مجهول المالك نسبت به زيادى قيمت جارى است، و در غير اين دو صورت حكم مجهول المالك بر آن كفش جارى خواهد بود مگر آن كه بداند صاحب او از آن كفش اعراض كرده.
(مسأله 2591) اگر مالى كه در دست انسان است مجهول المالك (صاحب آن نامعلوم) باشد و گمشده بر آن مال صدق نكند، لازم است صاحب آن را جستجو كند،