حمله سفيانى در مدينه به مراتب سخت تر خواهد بود. در نسخه خطى ابن حماد از ابن شهاب چنين نقل شده:
" سفيانى به فرمانده خود در كوفه كه با سوارانش آنجا را سخت درهم كوبيده، نامه اى مىنويسد و دستور مىدهد كه به طرف حجاز حركت كند، او روانه مدينه شده و چهل هزار نفر از قريش و انصار را به قتل مىرساند، شكم زنان را مىدرد و فرزندان را هلاك مىكند و يك برادر و خواهر از طايفه قريش را كه نامشان محمد و فاطمه است بر در مسجد مدينه به دار مىآويزد " (1).
برخى روايات مىگويند كه اين برادر و خواهر از عموزادگان همان مرد پاك سرشت " نفس زكيه " هستند كه امام مهدى (عليه السلام) وى را به مكه مىفرستد و او پانزده شب قبل از ظهور حضرت در مسجد الحرام به قتل مىرسد و اين برادر و خواهر هم از دست لشكريان سفيانى در عراق گريخته بودند اما جاسوسى كه از عراق با اين دو همراه بوده آنان را به دشمنان معرفى و سر انجام توسط افراد سفيانى به دار آويخته مىشوند.
از امام باقر (عليه السلام) روايت شده است كه فرمود:
" سفيانى و همراهانش ظهور كنند، در حالى كه انديشه اى جز غلبه بر آل پيامبر (صلى الله عليه وآله) و پيروان آنها ندارند. از اين رو گروهى را به كوفه فرستند. رفتار آنها با شيعيان آل محمد (صلى الله عليه وآله) كشتن و دار زدن است. سپس گروه ديگرى را رهسپار مدينه كنند. مردى در آنجا به قتل رسد و مهدى و منصور از آنجا بگريزند. اما از آل پيامبر (صلى الله عليه وآله) كسى باقى نماند مگر اينكه دستگير و زندانى شود، سپاه سفيانى به جستجوى آن دو مرد فرارى بپردازند و مهدى (عليه السلام) كه مانند موسى (عليه السلام) نگران و مضطرب از شهر خارج شده بود وارد مكه شود " (2)