فخر رازى از مفسران اهل سنت در تفسير اين آيه كه مىگويد " و اگر ببينى هنگامى كه آنان وحشت زده‌اند و ديگر آنها را راه گريزى نيست و از مكانى نزديك گرفته مىشوند " (1) آورده است كه: " از ابن عباس روايت شده كه اين آيه در مورد فرو رفتن گروهى در بيابان بيداء نازل شده است. " علامه طبرسى از مفسران شيعه در تفسير مجمع البيان مىگويد:
" ابو حمزه ثمالى از قول امام زين العابدين (عليه السلام) و امام حسن (عليه السلام) نقل مىكند كه منظور اين آيه، لشكرى ست كه در صحراى بيداء زمين آنها را در كام خود فرو مىبرد. " و از حذيفه يمانى چنين روايت شده:
" پيامبر (صلى الله عليه وآله) از فتنه اى كه بين اهل مشرق و مغرب واقع خواهد شد ياد نمود و فرمود در حالى كه آنها گرفتار فتنه هستند، ناگهان سفيانى از وادى يابس (بيابان خشك) بر آنها خروج كند، تا آنكه در دمشق فرود آيد آنگاه دو لشكر را به سوى مشرق و مدينه روانه كند تا به زمين بابل از شهر نفرين شده (بغداد) برسد، او بيش از سه هزار نفر را بكشد و بالغ بر يكصد زن را به زور تصاحب كند، و سيصد نفر از اولاد فلان عباس را به هلاكت رساند، آنگاه به كوفه هجوم آورده و اطراف آن را ويران سازد. سپس از آنجا خارج شده، به سوى شام حركت كند، در اين هنگام لشكرى با پرچم هدايت از آن منطقه به پا خيزد و با لشكر سفيانى رو در رو گردد و آنها را چنان تار و مار كند كه يك نفر هم كه خبر مرگ بقيه را ببرد باقى نماند. و آنچه از اسيرها و غنيمتها در دست آنهاست باز پس گيرند و اما لشكر دوم وارد مدينه شده و سه شبانه روز به غارت و چپاول آنجا پرازند، آنگاه به سوى مكه روانه گردند تا به بيابان رسند. خداوند در اين هنگام جبرئيل را به سوى آنها فرستد و فرمايد: اى جبرئيل برو و آنها را نابود كن، پس جبرئيل ضربه اى به آن زمين زند كه آنها را در خود فرو برد، هيچيك از آنها نجات نيابد مگر دو مرد از قبيله جهينه. " (2)