به مصرف آنان مىرسد نيت زكات كند.
(مسأله 1953) به فقيرى كه گدائى مىكند مىشود زكات داد. ولى به كسى كه زكات را در معصيت مصرف مىكند، نبايد زكات داد.
(مسأله 1954) به كسى كه معصيت كبيره را آشكارا بجا مىآورد يا نماز نمىخواند يا شرابخوار است هر چند آشكارا نباشد احتياط واجب آن است براى أمر او به معروف و نهى از منكر زكات ندهند.
(مسأله 1955) به كسى كه بدهكار است و نمىتواند بدهى خود را بدهد اگر چه مخارج او بر انسان واجب باشد، مىشود زكات داد.
(مسأله 1956) انسان نمىتواند مخارج كسانى را كه مثل اولاد خرجشان بر او واجب است از زكات بدهد، ولى اگر مخارج آنان را ندهد، ديگران مىتوانند به آنان زكات بدهند.
(مسأله 1957) اگر انسان زكات را به پسرش بدهد كه خرج زن و نوكر و كلفت خود نمايد اشكال ندارد.
(مسأله 1958) اگر پسر به كتابهاى علمى و دينى احتياج داشته باشد پدر مىتواند براى خريدن آنها به او زكات بدهد.
(مسأله 1959) پدر مىتواند به پسرش زكات بدهد كه براى خود زن بگيرد، و پسر هم مىتواند براى آن كه پدرش زن بگيرد زكات خود را به او بدهد.
(مسأله 1960) به زنى كه شوهرش مخارج او را مىدهد و زنى كه شوهرش خرجى او را نمىدهد، ولى ممكن است او را به دادن خرجى مجبور كنند، نمىشود زكات داد.
(مسأله 1961) زنى كه صيغه شده اگر فقير باشد، شوهرش و ديگران مىتوانند به او زكات بدهند، ولى اگر شوهرش در ضمن عقد شرط كند كه مخارج او را بدهد يا به جهت ديگرى دادن مخارجش بر او واجب باشد، در صورتى كه مخارج آن زن را