از امام باقر (عليه السلام) نقل شده كه فرمود:
" پيامبر خدا (صلى الله عليه وآله) با ملايمت و نيكى در ميان امت خود رفتار مىكرد و با مردم انس مىگرفت و قائم با كشتار (دشمنان) رفتار كند و توبه كسى را نپذيرد، اين، فرمانى است كه او به همراه دارد. واى بر كسى كه با وى دشمنى كند " (1) مراد از فرمانى كه همراه اوست، همان عهد نامه معروف است كه از جد بزرگوارش رسول خدا (صلى الله عليه وآله) رسيده و چنان كه وارد شده در آن فرمان اين جمله وجود دارد. " بكش، باز هم بكش و توبه كسى را نپذير " يعنى توبه هيچ مجرم و جنايتكارى را قبول مكن.
و در حديثى ديگر از امام باقر (عليه السلام) روايت شده كه فرمود:
" شباهت داشتن مهدى (عليه السلام) به جدش رسول خدا (صلى الله عليه وآله) در قيام و ظهور او با شمشير و كشتن دشمنان خدا و رسول و نابودى ستمگران و طاغوت هاست، او با شمشير و ايجاد ترس در دل دشمنان حمايت شود.
لشكريان او به هر مأموريتى اعزام شوند پيروز بازگردند. " (2) عبد العظيم حسنى از امام جواد (عليه السلام) روايت مىكند كه فرمود:
" وقتى شمار لشكر او (مهدى) به حد نصاب يعنى ده هزار تن برسد به فرمان خدا خروج كند و پيوسته دشمنان خدا را از دم تيغ بگذراند تا آنكه خداوند از او خشنود شود. پرسيدم: چگونه از خشنودى خدا آگاه گردد؟ فرمود: خداوند مهربانى و رحمت را در دل او افكند " (3) حتى در برخى روايات آمده كه تعدادى از ياران او دچار شك و ترديد شده و نسبت به كثرت خونريزى و كشتار ظالمان بدست وى اعتراض مىكنند. از امام