سخاوت امام (عليه السلام) در سخاوت و ايثار خلف و يادگار راستين و صادق امام على بن ابيطالب (عليه السلام) بود. او بخشى از درآمد خود را براى رفع اختلاف وحل مشاجره ى دو برادر مسلمان تعيين كرده بود كه غالبا بر اساس امور مالى منازعه مى كنند و سفارش كرده بود اين امر از ديگران پوشيده و مخفى نگه داشته شود. او معتقد بود كه كمال احسان در سه چيز نهفته است: 1. در سرعت و تعجيل در خيرات 2. كوچك شمردن و تصغير خيرات خويش 3. در پنهان داشتن و سرى نمودن آن. از اينرو بيشتر اوقات احسانها و نيكوكاريهاى خود را مخفى از نظر مردم انجام مى داد مگر آنكه در افشاى آن خير و مصلحت والاترى وجود داشته باشد.
سخاوت و بذل او بهترين دليل شعور اجتماعى او بوده و پنهان داشتن آن دليل قوت وجدان دينى و احساسات عميق مذهبى اوست... و باز به سخن خود ادامه مى دهد:
عفو و گذشت او امام صادق (عليه السلام) در عفو و گذشت و در بزرگوارى و سماحت كم نظير بود او هرگز بديها را با بدى، مقابله به مثل نمى فرمود بلكه با وجه بهتر و به صورت نيكوتر و شايسته‌تر خوشرفتارى مى نمود. او با معاشرين و خدمتگزاران با مهربانى رفتار مى كرد. مى گويند روزى يكى از خدمتگزاران را در پى حاجتى فرستاد. او تأخير نمود. امام پشت سر او رفت و ديد كه او خوابيده است. امام منتظر ماند تا بيدار شود هنگامى كه بيدار شد با مهربانى فرمود چه شده است كه شب و روز مى خوابى؟، شب مال تو و روز براى ما باشد بهتر نيست؟ هنگامى كه اطلاع مى رسيد پشت سر او افراد بدگويى كرده اند مى ايستاد و نماز مى گذارد و در حق غيبت كننده و بدگو دعا مىفرمود در صورتى كه او قادر بر انتقام بود ولى هرگز خود را با اين افكار آلوده نمى ساخت. مى فرمود هرگز در عفو ذلت نيست و در انتقام عظمت وجود ندارد و باز مى فرمود:... هرگز مال از صدقه نمودن نقصان پيدا نمى كند و بنده ء خدا را از عفو جز عزت و سربلندى نمى افزايد هر آن كس براى رضاى خدا تواضع و فروتنى كند خداوند متعال او را سر بلند مى كند.