بخش اول / خصوصيات روحى امام (ع)...
امام صادق (عليه السلام) نمونهء بارز و مظهر صفات پسنديده و اخلاق حميده بود. او در گفتار خود راستگو و در پويندگى حقيقت درستگار و دانشمند و عامل به گفتار خويش بود.
در ميان دانشمندان و سيره نويسان منصف اسلامى، احدى نيست كه در فضل و تقوى و علم و دانش و فضيلت او انكار، يا ترديدى داشته باشد.
سير زندگى او درس اسلام شناسى و عمل و كردار او درس توحيد و خداشناسى بود او بر هيچ معروف و خيرى دستور نمى داد جز آنكه خود پيشرو و پيش قدم انجام آن بود.
اگر او گوينده: " كونوا دعاة الناس به غير السنتكم " بود (مردم را تنها با زبان دعوت به خير و نيكى نكنيد) خود پيشرو و پيشتاز از همه به آن متعهد و عامل بود. او در اعمال و كردار خويش نشانگر سيماى انبياء و صالحين نيكوكار بود.
يكى از شاگردان امام مى گويد: " روز گرمى از فصل تابستان امام صادق (عليه السلام) را ديدم كه در يكى از راه‌هاى مدينه به سوى مزرعه ى خود مى رود، عرض كردم فدايت شوم با تقربى كه شما با پيامبر داريد چگونه در اين هواى گرم خود را به زحمت وتعب انداخته ايد؟؟
فرمودند: براى كسب روزى حلال بيرون آمده ام كه از تو و امثال تو بى نياز گردم.... (1) يكى ديگر از علاقه مندان او بنام ابو عمرو شيبانى مى گويد امام صادق (عليه السلام) را ديديم كه لباس خشن در بر كرده و بيل در دست، مشغول فعاليت و كار در مزرعه بود و عرق از صورت او مى ريخت، گفتم فدايت شوم بيل را به من بده تا من به جاى شما كار كنم فرمودند دوست دارم براى معيشت گرماى آفتاب را تحمل كنم... ". (2)