راهى نيست. (1) در مروج الذهب آمده است: امام صادق (عليه السلام) ده سال گذشته از خلافت منصور به سال 148 درگذشت و در بقيع در جوار پدر و جد بزرگش و مادر عاليقدرش فاطمه و عمويش حسن بن على مدفون گرديد. و روى قبر آنان مرمرى قرار گرفته بود كه بر روى آن چنين حك گرديده بود:
" بسم الله الرحمن الرحيم. الحمدلله مبيد الامم ومحيى الرمم. هذا قبر فاطمة بنت رسول الله سيدة نساء العالمين و قبر الحسن بن على وعلى بن الحسين بن على بن ابيطالب، محمد بن على بن الحسين و جعفر بن محمد (عليه السلام) ".
" به نام خداوند بخشنده و بخشايشگر " حمد و ستايش مخصوص خدائى است كه از ميان برنده ء ملل و زنده كنندهء استخوان‌هاى پوسيده و از ميان رفته است. اين قبر فاطمه دختر پيامبر بزرگ بانوى جهان، و قبر حسن فرزند على فرزند ابيطالب وعلى بن الحسين (امام زين العابدين)، و محمد بن على بن الحسين (امام باقر) و جعفر فرزند محمد (عليه السلام) (امام صادق) مى باشد.
رثاى آن بزرگوار درگذشت امام موجى از تأثر واندوه را در ميان مخلصان و علاقمندان امام برانگيخت و جهان علم و ادب و دنياى معنويت و فضيلت را سوگوار ساخت. يكى از شاگردان او به نام " ابو بريد عجلى " در رثاى او گفت:
" مردم به راحتى و آسانى او را به سوى قبرستان بقيع حمل كردند آيا اطلاع دارند كه چه شخصيتى را به سوى خاك حمل مى كنند و با دستان خويش، خاك را روى قبر او مى ريزند ". اى كاش اين خاك را بر سر خويش مى ريختند كه چنين ضايعه ى بزرگ علمى