" حسن و حسين " (عليها السلام) و عموها و عمه ها و دوستانشان در بهشت و دشمنانشان در آتشند ".
2. در عهد علوى (عليه السلام) امام حسن مجتبى مدت 37 سال تمام با پدر بزرگوارش على (عليه السلام) زندگى كرده است اين دوره از زندگى آن عزيز، همراه با تنشها و اضطرابات و حوادث بس بزرگ در صدر اسلام بوده است.
در سنين هفت و هشت سالگى با چشم خود غصب شدن حقوق اهل بيت (عليه السلام) را مشاهده مى نمايد كه چگونه مادرش حضرت زهرا (عليه السلام) در ارتباط با مغصوب شدن فدك، تلاش و كوشش دارد و از سوى ديگر حق ولايت و سرپرستى امت اسلامى كه بنا به تصريح پيامبر بزرگوار اسلام در غدير، و ديگر مناسبتها، بر عهده ء پدر عاليقدرش قرار داشت و اين حق مسلم با ترفندهاى سياسى و نقشه‌هاى از پيش طرح شده از دست صاحبش بيرون آورده مى شود و در اختيار ديگران قرار مى گيرد.
در اين مدت، رحلت مادر و دفن غمبار او اين كودك را در غم تنهايى فرو مى برد آنگاه دوران معاويه و حمايت گران سياست باز او پيش مى آيد با اينكه پدر ارجمندش با اجماع و اتفاق مسلمين و اصحاب حل و عقد به عنوان خليفه و جانشين پيامبر خدا (صلى الله عليه وآله) در آمده است در عين حال شيطنت و فريبكارى و خريد آراء مردم، بخش اعظمى از مناطق معمورهء مسلمانان را در اختيار مى گيرد و در شام و شامات ادعاى خلافت مى نمايد و اين ادعاى ناحق منجر به جنگهاى جمل، نهروان وصفين مى گردد كه بخش اعظم حيات سياسى و اجتماعى امام را به خود مشغول مى دارد و در پايان، آن اتفاق نارواى سياسى رخ مى دهد كه نمى بايست صورت پذيرد و آن تعيين حكميت نوظهور از دو طرف متخاصم بود كه بالأخره كارها به نفع معاويه و به ضرر عراقيان، تمام مى گردد.
در نهج البلاغه مستندترين منبع موجود از عهد علوى، چند بار نام امام حسن مجتبى (عليه السلام) آمده است كه موقعيت او را به خوبى نشان مى دهد. يك بار در خطبه 207 در مورد امام حسن مجتبى (عليه السلام) از لسان پدر مهربان و مشفق چنين مى خوانيم:
1. إملكوا عنى هذا الغلام لايهدنى فأننى انفس لهذين (الحسن والحسين) على