نور پاكى بود كه خداوند متعال رجس و پليدى را از آنان زدوده است و آنان را پاك و پاكيزه نموده است و اين امر از القاب و اسامى كه به آن حضرت داده اند كاملا مشخص مى باشد چون از القاب متعدد او يكى: زاهد - زكى - بر - نقى - مجتبى مى باشد.
پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) فرمود:
كسى كه مرا دوست مى دارد مى بايست اين دو (حسن و حسين) را دوست بدارد (من احبنى فليحب هذين). (1) و در مكارم اخلاق او توجه به حديث زير گوياى واقعيت اساسى است. امام صادق (عليه السلام) فرمود عادت امام مجتبى (عليه السلام) اين بود كه با پاى پياده به حج مى رفت، هرگاه يادى از: مرگ، قبر، بعث، نشور، صراط و... مى نمود، اشك مى ريخت. او 25 بار حج به جاى آورد و پياده راه مكه و مدينه را طى مى نمود. او 2 بار همه دارائى خود را در راه خدا قسمت كرد. (و كان اذا حج ماشيا وكان اذا ذكر الموت بكى، واذا ذكر القبر بكى واذا ذكر البعث والنشور بكى واذا ذكر المر على الصراط بكى (2)... ان الحسن بن على حج خمسة عشرين حجة ما شيا وقاسم الله ماله مرتين) [وفى خبر قاسم ثلاث مرات].
مردى از اهل شام كه در مدينه، آن حضرت را بى حرمتى كرد (تحت تأثير شايعات معاويه قرار داشت) هنگامى كه مورد تفقد امام قرار گرفت و گفت: الله اعلم يجعل رسالته ... مركوب خود را به طرف خانه آن حضرت برگرداند و مهمان آن حضرت شد و با عشق و محبت به اهلبيت از خانه بيرون رفت. (3) يكى از غلامان او جنايتى كرده بود كه بايد كيفر مى شد. او خواند والكاظمين الغيظ - امام فرمود: كظمت غيظى - خواند والعافين عن الناس، فرمود: عفوت عنك، خواند: والله يحب المحسنين، فرمود: أنت حر لوجه الله تو در راه خدا آزاد هستى. (4) برخى از خصوصيات روحى او " در وجود او برترين نشانه‌هاى انسانيت، متبلور بود او به همه محبت مى كرد به مردم و