و من خرج عنه كان كافرا، فقام اليه على (عليه السلام) فاعتنقه فقال: بأبى انت وأمى ذرية بعضها من بعض والله سميع عليم ". (1) " حمد و سپاس خدائى را است هر آن كس كه سخن گويد آن را شنواست، و هر كس سكوت اختيار كند آنچه در ضمير دارد مى داند، هركس زندگى كند معاشش با او است، و هر آن كس كه بميرد پس بازگشتش به سوى اوست، پس از حمد و ثناى الهى، قبرها محل كوچ ما است، قيامت وعده گاه ما، خداى متعال شكايت كننده ء ما است على (عليه السلام) دروازه ء آن كسى است كه مؤمن باشد هر آن كس كه از آن دروازه بيرون باشد پس كافر خواهد بود. پس على (عليه السلام) بلند شد و او را به آغوش كشيد و فرمود: " پدر و مادرم فداى تو باد نسلى كه يكى پس از ديگرى از هم ارث مى برند... ".
پندهاى جاودان فرزند آدم! از محارم الهى چشم بپوشان تا واقعا عابد و ستايشگر خدا باشى.
از آنچه خداوند به تو نصيب فرموده است راضى و خشنود باش تا غنى و بى نياز باشى.
همسايگى كسى كه با تو همجوار است نيك و خوب انجام ده تا مسلم باشى.
با مردم آنگونه رفتار نما كه دوست دارى با تو آنگونه رفتار نمايند پس عادل باشى.
قبل از شما پيشينيانى بودند كه ثروت جمع مى كردند عمارات مى ساختند آرزوهاى دور و دراز داشتند همگى هلاك و تباه شدند، مساكن آنان قبور، كار و عمل آنان غرور گرديد.
فرزند آدم! تو از آن لحظه اى كه از بطن مادر ساقط گرديده اى به ويران سازى عمرت مشغول هستى مؤمن هر روز زاده و توشه اخذ مى كند و كافر هر روز كام جويى مى نمايد.
امام (عليه السلام) بعد از اين سخنان، آيه شريفه را تلاوت مى نمود: " وتزودوا فإن خيرالزاد، ألتقوى ".