" ابن شهر آشوب " مى نويسد: دانشمندان اسلامى در اين مطلب اتفاق نظر دارند كه در ميان شاگردان صادقين (عليه السلام) شش تن از همه داناتر و واردتر بودند كه عبارتند از: زراره، معروف مكى، ابوبصير اسدى، فضيل بن يسار، محمد بن مسلم طائفى، وبريد بن معاويه عجلى. (1) زراره مردى سخنور، خوش بيان بود. و در مباحثه استعداد فوق العاده داشت به حدى كه كمتر كسى مى توانست او را محكوم سازد. او در علم كلام و مسائل اعتقادى و استدلالى به قدرى ماهر و ورزيده بود كه متكلمان شيعه شاگردان مكتب او محسوب مى شدند. (2) زراره علاوه بر آنكه يك محدث بزرگ، متكلم عاليقدر، فقيه برجسته بود، شاعر و اديب با ذوقى نيز به شمار مى رفت و كتابى درباره علم جبر و اختيار نيز تأليف نموده بود.... (3) او يكى از چهار نفرى است كه امام صادق (عليه السلام) زنده نگه داشتن مكتب را مرهون تلاش‌هاى آنان معرفى نموده است. پيشواى ششم در حديث ديگرى مى فرمايد: خدا زراره را رحمت كند كه اگر زراره و امثال او نبودند احاديث پدرم از بين مى رفت.... (4) روزى يك مرد شامى به حضور امام صادق (عليه السلام) رسيد و اعلام كرد براى مناظره با آن حضرت آمده است. مرد شامى بحث‌هاى مختلفى را پيش كشيد و امام در هر بحثى او را به يكى از ياران خود كه در مجلس حاضر بودند ارجاع مى نمود.
وقتى كه مرد شامى از مسائل فقهى پرسيد امام صادق (عليه السلام) رو به زراره نمود فرمود:
زراره، تو با او بحث كن، آنگاه آن دو نفر شروع به بحث و مناظره كردند، طولى نكشيد