به جود وبخشش مشهور بودند وهر يك را لقب خاصى بوده است.
واما از دختران امام حسن (عليه السلام) چند تن كه شوهر كردند نام برده مى شود:
نخستين: ام الحسن كه با زيد از يك مادر بود، وبه حبالهء نكاح عبد الله بن زبير بن العوام درآمد وبعد از قتل عبد الله زيد او را به مدينه آورد.
دوم: ام عبد الله است كه در ميان دختران امام حسن (عليه السلام)، به جلالت قدر وعظمت شأن وبزرگوارى ممتاز بود واو زوجهء حضرت امام زين العابدين (عليه السلام) بود واز آنحضرت چهار پسر آورد: امام محمدباقر (عليه السلام) وحسن وحسين وعبد الله الباهر. وما در احوال حضرت باقر (عليه السلام) به جلالت مرتبهء ام عبد الله (عليها السلام) اشارتى نموده ايم.
سيم: ام سلمه است كه به قول بعضى از علماى نسابه به نكاح عمر بن زين العابدين (عليه السلام) درآمد.
چهارم: رقيه است واو با عمرو بن منذر بن زبير العوآم ازدواج كرد. (1) اين تعداد از فرزندان گرچه امروز در اين روزگار كنترل نسل وتحديد وتقطيع آن خيلى بيشتر به نظر مى رسد ولى در آنروزهاى نياز به اعوان وانصار، حداقل تعدادى بود كه خانواده ها در آرزوى داشتن آنها بوده اند چون زندگى نيمه شهرى آنروز وفلاحت و كشاورزى وباغدارى در شهر مدينه ايجاب مى كرد كه در تأمين زندگى وتحصيل معاش افراد واعضاى خانواده هر چه بيشتر بوده باشد بالخصوص جنگها وبرخوردهاى مكتبى با قبيله اى هم، هر ماه وسال جريان داشت پيروزمند فردى بود كه از نيروهاى يكدست و متحد ومتفق برخوردار باشد. برخلاف امروز، در آن روزگار كثرت اولاد، افتخار بود وقلت آن إنكسار بود وضعف وناتوانى.