المتشرف بمنصب الوصاية يوم أنزل الله تعالى (وأنذر عشيرتك الأقربين) آن حضرت مشرف است به منصب وصايت در روزى كه خداى تعالى اين آيه فرستاد كه (بترسان اى محمد از عذاب خداى تعالى قبيله نزديكان خود را).
چنانچه ارباب تفسير ياد كرده اند كه چون اين آيه نازل بشد، حضرت پيغمبر صلى الله عليه وآله وسلم با امير المؤمنين علي (ع) فرمود كه طعامى راست كن وتمامى بنى عبد المطلب را دعوت كن تا من بديشان سخن بگويم. حضرت امير فرمود: من همه را جمع كردم وتمام خانه از ايشان پر شد ودر ميان ايشان هيچ كس از من كوچكتر وضعيف نبود، چون طعام بخوردند وشير بياشاميدند، آن حضرت فرمود: اى بنى عبد المطلب من هيچ كس را از عرب گمان نمى برم كه آن فخر وشرف جهت قوم خود آورده باشد كه من جهت شما آوردم. از شما كدام يكى در اين امر با من موافق مى شويد ومرا مدد مى كنيد كه آن كسى كه با من موافق شود بعد از من وصى وقائم مقام من باشد. ايشان همه ساكت شدند. حضرت امير فرمود: من پيش آستانه نشسته بودم. برخاستم وگفتم: يا رسول الله من موافق مى شوم وتو را مدد مى كنم. ايشان همه بخنديدند وابو لهب عليه اللعنه به طريق استهزاء گفت: مگر اين با تو موافق شود وبرخاستند وبيرون رفتند. ديگر روز آن حضرت فرمودى، روزى سخنى مى خواستم كه با اين جماعت بگويم، ابو لهب مجلس را بر من بشورانيد. امروز ديگر دعوت راست كن وايشان را طلب كن. حضرت امير فرمود: دعوت ديگر راست كردم وايشان را حاضر گردانيدم.
چون از طعام وشربت فارغ شدند حضرت رسول صلى الله عليه وآله وسلم همچنان فرمود: اى بنى عبد المطلب كدام يك از شما با من موافق مى شويد كه آنكس كه با من موافق شود بعد از من وصى وقائم مقام من باشد، همه كس ساكت شدند، من برخاستم وگفتم: يا رسول الله من موافق مى شوم وتو را مدد مى كنم. ديگر ايشان بخنديدند وبيرون رفتن [رفتند] واين فقره اشارت است بدانكه منصب وصايت، آن