خود ساخت. روزى كه پدرش فوت كرد، پنج سال بيشتر نداشت و در همان پنج سالگى خداوند او را حكمت، عنايت فرمود. چنان كه به يحيى در سن كودكى عنايت فرمود و هم چنان كه عيسى بن مريم را در گهواره منصب نبوت داد او را نيز در طفوليت مقام امامت داد و پيش از آن نص بر امامت آن حضرت از زبان رسول خدا (صلى الله عليه وآله) در ميان مسلمين معروف و ثابت شده بود. و سپس امير المؤمنين بدان خبر داده و تصريح به امامت او كرد و همچنين ائمهء اطهار (صلى الله عليه وآله و سلم) يكى پس از ديگرى تا برسد به پدر ارجمندش همگى بر امامت و ظهورش به طور صريح خبر دادند. او صاحب شمشير و قيام كننده به حق و همه به چشم به راه برپائى دولت او هستند چنان كه در خبر صحيح وارد شده است ". آن حضرت پيش از قيام خود دوبار غيبت اختيار مى كند يكى طولانى تر از ديگرى است. غيبت نخستين او به غيبت صغرى مشهور است كه مدت آن كوتاه و از ولادت او آغاز و تا پايان سفارت در ميان او و شيعيانش خاتمه مى پذيرد و اما غيبت كبرى و طولانى پس از نخستين غيبت او است كه در پايان آن حضرت به شمشير قيام خواهد فرمود. چنان كه خداى تعالى مى فرمايد: (پس از ذكر، در زبور نوشتيم كه زمين را بندگان شايستهء من به ارث برند) (1).
رسول خدا (صلى الله عليه وآله) فرمود: روزها و شبها نگذرد (و دنيا به پايان نرسد) تا اين كه خداوند مردى از خاندان مرا برانگيزد كه همنام من است او زمين را پر از عدل و داد كند چنان كه از ظلم و ستم پر شده باشد. (2) 4. جوينى حموينى (644 - 730 ه‍) محدث وفقيه شافعى صاحب كتاب " فرائد السمطين في فضائل المرتضى والبتول و السبطين والائمة من ذريتهم " كه سمط اول آن مخصوص به اخبار فضائل أمير المؤمنين (عليه السلام) بوده وسمط دومش در مناقب ساير ائمهء اطهار (صلى الله عليه وآله و سلم) مى باشد.
مىنويسد: