از اينجا شروع در صلوات است بر حضرت امام محمد باقر عليه السلام. وآن حضرت بعد از پدر خود، امام زين العابدين (ع) امام است به قول اماميه واكثر شيعه.
وزيديه برآنند كه امام بعد از امام زين العابدين (ع) برادر امام محمد باقر (ع)، زيد بن علي است، وزيد هم از اكابر سادات فاطمى است. وامامت امام محمد باقر (ع) به نص امام زين العابدين ثابت شده، وبه آيات، كه دلالت بر امامت او مى كند. وآن حضرت را القاب است:
الطيب الطاهرة النور الباهرة آن حضرت پاك وپاكيزه است از آلايش هر چيز كه در عصمت وطهارت قدح كند. واين اشارت است به عصمت آن حضرت كه از لوازم امامت است، وآن حضرت نور روشن است وبه اين اشارت است به انكشاف باطن واطلاع آن حضرت بر امور مغيبه، به تعليم الهى كه از اوصاف ائمه است.
يكى از محبان أهل بيت روايت كرده كه نوبتى از دروازه بقيع بيرون رفتم ومتوجه اعالى مدينه بودم كه خرما به سلم بخرم. در بيرون دروازه، امام محمد باقر (ع) را ديدم كه از اعالى مدينه باز مى گشت وبه شهر مى رفت. گفتم: السلام عليك يابن رسول الله، جواب سلام داد وفرمود: به كجا مى روى؟ گفتم: بيرون مى روم كه در اعالى مدينه خرما به سلم بخرم، فرمود: آيا ايمن شده ايد امسال از ملخ. اين سخن فرمود وبه شهر در رفت ومن آمدم وخرما به سلم خريدم. چون وقت قطع خرما شد ملخ آمد وهر چه سبز بود تمامى بخورد واين از آيات علوم غيبيه بود كه از نور باطن آن حضرت ظاهر شد.
ديگرى از محبان أهل البيت روايت كرده كه نوبتى در سال، صد وبيست دينار طلا صرف كردم در زمين وخيار ودستسورى مزروع داشتم. چون وقت محصول شد ملخ آمد وتمامى آن خيار ودستسورى را بخورد. صباح آن شب كه ملخ آمد