مؤلف بزرگوار اين كتاب، عالم جليل عارف نبيل وسالك و اصل، سيد رضى الدين، على بن موسى بن جعفر بن محمد بن طاووس حلى (متوفى 664 ه‍. ق)، يكى از اعلام اماميه در قرن هفتم مى باشد. او يكى از پركارترين مؤلفين عصر خويش محسوب مى گردد كه نويسندهء " كتابخانه ابن طاووس "، با ذكر 60 عنوان كتاب، نمودارى از اين تلاش را نشان مى دهد.
خاندان " ابن طاووس " عموما اهل علم و سيادت و دودمان فضيلت ودرايت بوده اند، ولى در اين خاندان شريف دو شخصيت بارز بيش از ديگران درخشيده‌اند:
1. سيد احمد بن موسى بن جعفر بن طاووس، صاحب تفسير " شواهد القرآن " متوفى (673 ه‍. ق) برادر كوچكتر.
2. سيد رضى الدين على بن موسى، برادر بزرگتر و صاحب اين اثر تاريخى و حماسى.
زندگى اين دو برادر، بى شباهت به زندگى دو برادر خدمتگزار جهان اسلام مرحومين علمين: سيد مرتضى علم الهدى (443 ه‍. ق) و سيد رضى موسوى (406 ه‍. ق) شارح و مؤلف نهج البلاغه، نيست.
اولا: يكى در فقه و فقاهت سرآمد بوده است و ديگرى در شعر و نثر و ادبيات.
ثانيا: نقابت طالبيان عراق بر عهدهء يكى از اين دو برادر قرار داشت، آن چنان كه سيد رضى اين عنوان را دارا بود.
ثالثا: مراتب فضل و تقوا و پرهيز از زخارف دنيا، از خصوصيات هر دو برادر بوده است، كه به تعبير برخى از نويسندگان، اين دو برادر، از پرهيزگارترين و پارساترين مردم عصر خود بوده اند.
مشايخ سيد بن طاووس ابن طاووس سلسله روايات خود را به جمعى از مشايخ بزرگ مى رساند كه در جمع آنان، اين راويان بزرگوار قرار دارند:
1. شيخ حسين بن محمد سوراوى، 2. شيخ ابوالحسين بن يحيى الحناط، 3. شيخ