يا توهم هميارى ايشان با حسين را دارى، بپردازى ".
عزيمت حسين (عليه السلام) به سوى عراق حسين (عليه السلام) روز سه شنبه، سوم ذيحجه و به قولى روز چهارشنبه، هشتم ذيحجهء سال 60 هجرى، پيش از آنكه از شهادت مسلم مطلع شود از مكه خارج شد، زيرا حسين (عليه السلام) روزى از مكه بيرون آمد كه در همان روز مسلم به شهادت رسيده بود.
روايت شده است كه چون حسين (عليه السلام) تصميم گرفت به سوى عراق برود، مقابل جمعيت ايستاد و پس از حمد خداوند متعال و درود بر رسول خدا (صلى الله عليه وآله) خطبه اى به اين مضمون ايراد فرمود:
" مرگ بر فرزندان آدم حك شده است، چون جاى گردنبند بر گردن دختران جوان. من مشتاق ديدن پيشينيان خويشم، مانند اشتياقى كه يعقوب به ديدار يوسف داشت.
سرزمينى براى كشته شدن من انتخاب شده است كه به آن خواهم رسيد و گويا مى بينم كه اعضاى بدنم را گرگهاى بيابان، در زمينى بين نواويس و كربلا پاره پاره مى كنند تا شكمهاى گرسنهء خود را سير گردانند و انبانهاى خالى خويش را پر كنند.
آرى! از سرنوشت نمى توان گريخت. آنچه خداوند به آن خشنود است، ما اهل بيت هم خشنوديم و بر بلياتى كه از جانب خدا باشد صبر مى كنيم و مى دانيم او مزد صابرين را به ما اعطا مى كند. ما كه پارهء تن پيغمبر خدا هستيم از او جدايى نداريم و در بهشت با او خواهيم بود. بدين گونه رسول خدا خشنود خواهد شد و به وعده اى كه خداوند به رسولش داده وفا مى شود. هر كس براى جانبازى در راه ما آماده است و از شهادت و ملاقات خداوند خشنود مى شود با ما بيايد، زيرا به يارى خدا - انشاء الله - بامدادان از مكه خارج مى شويم ".
گفتار طبرى ابوجعفر محمد بن جرير طبرى امامى در كتاب " دلائل الامامة " از ابومحمد سفيان بن وكيع، از پدرش وكيع واو از " أعمش " روايت مى كند كه: ابومحمد واقدى وزرارة بن خلج گفتند: