آنان اندك هستند. بدآنها مى گويند به بهشت برويد. پس فرشتگان آنان را ديدار مى كنند و همان گونه كه با گروههاى پيشين سخن گفتند به آنان مى گويند و مى پرسند: (1) شما چگونه جزء همسايگان شديد؟ و چگونه در خانهء خدا همسايهء او شديد؟
ما به خاطر خداى عزوجل يكديگر را زيارت مى كرديم و با يكديگر مى نشستيم و به يكديگر مى بخشيديم. به بهشت برويد كه نيك است پاداش كاركنان! آنكه علمى را نهان دارد و (به ديگران نياموزد) يا بر آموختن آن چيزى بگيرد هرگز او را نخواهد داد سود. (2) به مقدار لياقت:
تن اگر بيمار نشود، به تبختر درمىافتد. و در تنى كه به تبختر درافتد خيرى نيست. (3) به فرزند خود امام باقر فرمود: " هر كس كه از تو چيزى بخواهد، انجام بده! اگر در خور آن باشد و اگر در خور نبود تو در خور آن بوده‌اى. و اگر كسى از جانب راست تو، تو را دشنام داد و به جانب چپ تو رفت و از تو پوزش خواست او را به پذير. (4) با صالحان نشستن، صلاح آرد، و ادب عالمان را فرا گرفتن خرد افزايد، و اطاعت مسؤلان عزت به كمال دهد، و به كار انداختن مال از مروت بود، و راهنمايى آنكه از تو مشورتى خواهد قضاء نعمت است، و اذيت نرساندن، نشانهء كمال خرد، و مايه آسايش دنيا و آخرت است ". (5) غربت واقعى:
از دست دادن دوستان نوعى غربت و تنهايى است. (6) غيبت:
به مردى كه بدى كسى را مى گفت فرمود: