ماندن ده روز كند، پس در اين صورت اتمام نماز متعين است.
(مسأله 1243): حد فرسخ سه ميل است كه هر ميلى چهار هزار ذراع است و هر ذراعى به ضخامت بيست و چهار انگشت است و هر انگشتى به ضخامت هفت جو (1).
(مسأله 1244): هرگاه چيزى از اين مسافت كمتر باشد يا شك يا مظنه در طى شدن مسافت داشته باشد نماز تمام است، ولى در صورت مظنه احوط جمع بين قصر و اتمام است و اگر تحصيل علم بدون عسر و حرج ممكن شود، احوط (2) وجوب تحصيل علم است.
(مسأله 1245): اگر در بين راه بفهمد كه مقدار مسافت را طى كرده است اگر چه باقيمانده راه به مقدار مسافت نباشد بايد نماز را قصر كند.
(مسأله 1246): ابتداى مسافت در شهرهاى كوچك و يا متوسط از قلعه آنهاست و اگر قلعه نداشته باشند آخر خانه‌هاى آنهاست و در شهرهاى بزرگ ابتداى مسافت آخر محله آنهاست (3).
(مسأله 1247): اگر شخص قصد مسافت را در رفتن داشته باشد و طى كردن مسافت چند روز طول بكشد اشكالى ندارد مگر به جهت تفرج (4)