كسى كه عذرى دارد و اميد به بر طرف شدن عذر خود دارد در اين صورت واجب است كه نماز خود را از اول وقت به تأخير بياندازد (1).
(مسأله 598): در وقت فريضه، پيش از ادا كردن نماز فريضه لازم است كه نماز مستحبى را احتياطا ترك كند (2)، و اگر بخواهد قضاى نماز فريضه‌اى در اين موقع بجا آورد اشكالى ندارد.
(مسأله 599): شرايط نماز مانند وضو و غسل و دخول وقت و شناخت قبله و امثال آن را هرگاه شخصى به تفصيل نداند و آن را درست انجام دهد و در تزلزل و شك هم نباشد نمازش صحيح است و همچنين در منافيات نماز مانند سجده سهو و شك و سهو اگر آنها را نداند و براى او هم اتفاق نيفتد نمازش صحيح است، و اما آنچه عادتا در نماز اتفاق مى افتد نسبت به حال شخص، مانند شك سه و چهار و شك در افعال و اجزاى نماز مثل قرائت و اذكار نماز، و شخص ملتفت به جهل خود بود و تحصيل مسأله نكرد و مشغول نماز شد صحت نمازش مشكل است و در صورتى كه در بين نماز تزلزلى در مسأله كه به ندرت اتفاق مى افتد، روى دهد و شخص با جهل به حكم مسأله مشغول نماز شود، با وجود وسعت وقت و قدرت بر تحصيل مسأله، بايد نمازش را قطع كند (3) و آن را تحصيل كند و در ضيق وقت بايد به مظنه يا احتمال خود عمل كند و اگر مظنه ندارد بايد به قصد سؤال نمازش را تمام كند و بعد از نماز سؤال كند، اگر مطابق حكم