7 - عدالت: شرطيت اين شرط از بديهيات مكتب امامت و ولايت مى باشد و ادله بيان شده نسبت به شرطيت آن بسيار قوى و واضح است كه در اين مبحث مجال بيان آن نيست اما آنچه بايد مورد توجه قرار گيرد تقدم اورع و اعدل بر عادل است و اگر بايد بين اعلم و اعدل، يكى را انتخاب كنيم به صورتى كه در باقى شرايط يكسان باشند، عموم فقها از جمله شيخ انصارى (قده) اعلم را مقدم مى دارند، اما به نظر حقير در امر تقليد بايستى از اعلم تقليد كرد ولى در نيابت از حضرت ولى عصر ارواحنا فداه و ولايت شخص اورع و اتقى مقدم است زيرا ملاك قرب در نزد خداوند و ائمه اطهار ايمان و تقوى بوده و كمال بشر نيز در گرو اين دو مى باشد و پس از آن درباره علم مى توان بحث كرد و شاهد بر اين نظريه، نوابه أربعه حضرت ولى عصر (عج) در غيبت صغرى مى باشند كه معاصر با بزرگانى چون شيخ كلينى بوده اند.
بيان فوق با توجه به ادله عادى و عقلى است و اما آنچه از مجموع آيات شريفه و منطوق روايت شريفه " وأما من كان من الفقهاء صائنا لنفسه حافظا لدينه مخالفا لهواه مطيعا لأمر مولاه فللعوام أن يقلدوه " (1) و يا روايت ديگر كه امام درباره محمد بن زكريا فرموده اند " المأمون على الدين والدنيا " (2)، بدست مى آيد آن است كه عدالت تنها كفايت نمىكند و بايستى با ملكات عاليه و با هواى نفس هم مخالف باشد و شك در مخالفت با هواى نفس هم مانند شك در عدالت مانع تصدى نيابت مىشود و طريقه حصول اطمينان آن است، كه مانند سيره مستمره، علماء مبرز با يكديگر مشورت كرده و فردى را كه جامع جهات باشد به مردم معرفى نمايند و اگر هم همه شرايط در يك نفر جمع نشد چند نفر معرفى شوند و با كمال يگانگى و دوستى مردم از هر يك مايل بودند تقليد نمايند يا هر كدام