بريزد و از محل وضو جارى شود و ازاله نجاست از آن نيز بنمايد كفايت نمى كند (1) كه البته در صورت عدم ازاله كفايت ننمودن آن ظاهر است، اما در صحت وضو طهارت غير از محل وضو شرط نيست و احوط عدم ترك استنجا پيش از وضو (2) است.
(مسأله 312): اگر شخص سهوا يا جهلا (3) با آب غصبى وضو گرفت و در وقت مسح كشيدن به خاطرش آمد كه آب غصبى بوده و يا در همان حال علم به غصبى بودن آب حاصل كند و بعد مسح بكشد اشكالى ندارد (4) ليكن قيمت آب بر ذمه او مى باشد.
(مسأله 313): زمينى كه مانعى براى دخول نداشته باشد و چشمه‌هاى آب در آن جارى باشد، تا مظنه عدم رضايت صاحب آن حاصل نشود بجا آوردن طهارت از حدث و خبث با آن چشمه‌ها اشكالى ندارد و در صورت حصول مظنه بايد از آن اجتناب نمود.