انجام دهد و در اين حكم فرقى ميان عالم و جاهل و ناسى و غافل نيست و همچنين فرقى بين وضو و غسل و تيمم و شستن و مسح نمودن نمى باشد، بنابر اين هرگاه شخص با كمك ديگرى تمام طهارت يا بعضى از آن را بجا آورد و يا ديگرى عمل طهارت يا بعض آن را براى او انجام دهد كفايت نمى كند و همينطور است اگر در نيت وضو شركت ديگرى را اخذ نموده باشد، چه در مرحله انجام وضو با شركت غير انجام شود و چه به تنهايى (1) باشد، وضو باطل است ولى در حال اضطرار بايد از ديگرى كمك بگيرد.
(مسأله 304): در حالتى كه شخص براى وضو گرفتن خود معين مى گيرد معتبر در خشك شدن اعضا، اعضاى وضو گيرنده است نه اعضاى وضو دهنده و احوط در اين صورت نيت نمودن هر دو است هر چند ظاهر كفايت نمودن (2) نيت شخص وضو گيرنده است (3).
(مسأله 305): شرط هفتم در وضو، مطلق بودن آب وضو است به اين معنى كه عرفا به آن آب گفته شود بدون اضافه نمودن چيزى بر آن، و فرقى بين آب شور و شيرين و آب دريا و برف و باران نيست، بلكه اگر چيزى را در آب بريزند تا مادامى كه از اطلاق آب بيرون نرود مى توان با آن وضو گرفت.
(مسأله 306): آب وضو بايد طاهر باشد، پس اگر با آب نجس وضو بگيرد بايد آن را اعاده نمايد بلكه اگر به قصد جواز و شرعيت با آن آب وضو بگيرد و عذرى نداشته باشد مرتكب فعل حرام شده است، و در اعتبار طهارت