مسأله 1707 - اگر در قضاى روزه كوتاهى كند تا وقت تنگ شود و در تنگى وقت عذرى پيدا كند، بايد روزه قضاء را بگيرد و براى هر روز يك مد گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد، و اگر موقعى كه عذر دارد، تصميم داشته باشد كه بعد از بر طرف شدن عذر روزه هاى خود را قضاء كند و پيش از آنكه قضاء نمايد در تنگى وقت عذر پيدا كند، روزه قضاء را بگيرد و بنا بر احتياط واجب براى هر روز يك مد طعام هم به فقير بدهد.
مسأله 1708 - اگر مرض انسان چند سال طول بكشد، بعد از آنكه خوب شد بايد قضاى رمضان آخر را بگيرد و براى هر روز از سالهاى پيش يك مد كه تقريبا ده سير است، طعام يعنى گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد.
مسأله 1709 - كسى كه بايد براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد، مى تواند كفاره چند روز را به يك فقير بدهد.
مسأله 1710 - اگر قضاى روزه رمضان را چند سال تأخير بيندازد، بايد قضاء را بگيرد و براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد.
مسأله 1711 - اگر روزه رمضان را عمدا نگيرد، بايد قضاى آن را بجا آورد و براى هر روز دو ماه روزه بگيرد، يا به شصت فقير طعام بدهد، يا يك بنده آزاد كند و چناچه تا رمضان آينده قضاى آن روزه را بجا نياورد، بنا بر احتياط براى هر روز يك مد طعام لازم است.
مسألة 1712 - اگر روزه رمضان را عمدا نگيرد و در روز، مكرر جماع كند يا استمناء نمايد و اگر چند مرتبه كار ديگرى كه روزه را باطل مى كند انجام دهد، مثلا چند مرتبه غذا بخورد، يك كفاره كافى است.
مسأله 1713 - بعد از مرگ پدر و مادر پسر بزرگتر بايد قضاى نماز و روزه آنان را به تفصيلى كه در صفحه 225 گفته شد بجا آورد.
مسأله 1714 - اگر پدر و مادر غير از روزه رمضان، روزه واجب ديگرى را مانند روزه نذر نگرفته باشند، بايد پسر بزرگتر قضاء نمايد.