رفتن شود، بايد نماز را تمام كند.
(مسأله 1220): اگر شخص به قصد مسافت بيرون رود و بعد از آن براى او انتظار رفقاى بين راه اتفاق افتد و رفتن او موقوف بر رفتن ايشان شود، هرگاه به مقدار چهار فرسخ و بيشتر از آن رفته باشد، بايد قصر كند (1) مگر آنكه اراده ماندن ده روز و بيشتر در آنجا نمايد و يا تا مدت سى روز متردد بماند ولى اگر كمتر از چهار فرسخ رفته باشد بايد نماز را تمام كند.
4 - آنكه عزم بر ماندن ده روز در اثناى رفتن با قصد مسافت جمع نكند و همچنين در بين راه نيز اراده بر ماندن ده روز بر او عارض نشود، كه اگر هر يك از اينها روى دهد، بايد نماز را تمام بخواند.
(مسأله 1221): هرگاه شخص در بين مسافت به وطن خود برسد در حكم اراده ماندن است و مراد از وطن محلى است كه در عرف به آن وطن بگويند هر چند در آن ملك نداشته باشد و مالك خانه و منزل در آن محل نباشد.
(مسأله 1222): محل توطن پدر در صورتى كه قصد مفارقت از آن ننموده باشد، در صدق وطن شخص كفايت مىكند هر چند بيرون رفتن از آن و يا ماندن در آن، هرگز به خاطرش نرسيده باشد ولى تنها مجرد ماندن در محلى بدون قصد استمرار يا به جهت تحصيل علم و يا تجارت هر چند سالهاى بسيارى طول بكشد (2)، باعث تمام نمودن نماز در آن محل نمى شود هر چند كه بدون