حكم مذكور فرقى ميان نماز يوميه و غير يوميه نيست بلكه ميان نماز واجب اصلى (1) و واجب عارضى نيز فرقى نمى باشد.
(مسأله 623): طهارت در مقدار واجب از موضع سجده پيشانى شرط است و اگر بر محل نجس سجده كرد، با عدم علم به آن احوط اعاده بلكه قضا است هر چند واجب نبودن اعاده خالى از رجحان نيست، چنانچه واجب نبودن قضا در غايت قوت است و همچنين است حكم ناسى (2) به نجاست محل.
(مسأله 624): موضع سجده بايد از زمين يا آنچه از زمين مى رويد باشد به شرط آنكه عادتا خوردنى و پوشيدنى نباشد، حتى در كتان و پنبه، كه سجده بر آنها جايز نيست، و آنچه كه غير از روئيدنى از زمين باشد مانند مو و كرك و پر مرغ و پوست و گوشت و پيه و غير آن از اجزاى حيوان، و حرير و آنچه مستحيل از زمين باشد، هرگاه بر آن صدق اسم زمين نكند مانند معادن طلا و نقره و مس و برنج و آهن و الماس و زبرجد و فيروزه و عقيق و ياقوت و زمرد و مانند آنها، سجده كردن بر آنها جايز نيست.
(مسأله 625): سجده كردن بر گل جايز نيست و اگر بر يكى از آنهائى كه سجده كردن بر آنها جايز نيست سجده كند سهوا يا خطئا نماز او صحيح است و اعاده (3) بر او واجب نيست هر چند هنوز سر از سجده برنداشته باشد.