آن را داشته باشد، پس مرتكب حرام و گناه شده است " (1).
اما عنوان خلف وعد با قطع نظر از انطباق عنوان كذب يا عدم انطباق آن، مشهور فقها بر آنند كه اين عمل مكروه است و حرام نيست. بعضى از فقها بر اين مطلب ادعاى اجماع كرده. و بعضى پا را فراتر گذاشته و عدم حرمت آن را مطابق با سيره قطعيه متشرعه يعنى روش و بناى متدينين بر عدم حرمت آن دانسته اند (2).
حتى صاحب وسائل الشيعة شيخ حر عاملى اين باب را تحت عنوان باب " استحباب صدق وعد " قرار داده است.
ولى با ملاحظه روايات صحيح در اين زمينه كه صراحت در وجوب وفاى به وعد و حرمت مخالفت آن دارد حكم به كراهت خلفت وعد مشكل است. در اين زمينه روايتى است با سند صحيح از امام صادق (عليه السلام) از پيغمبر اكرم (صلى الله عليه وآله و سلم) كه مىفرمايد: " كسى كه ايمان به خدا و روز جزا دارد، پس بايد به وعده خويش وفا كند " (3).
روايت ديگر از هشام بن سالم از امام صادق (عليه السلام) مىگويد: وعده مؤمن به برادر ايمانى خويش به منزله نذرى است كه كفاره ندارد و اگر تخلف كند به غضب خدا دچار مىشود. و استشهاد به آيه شريفه مىكند: * (يا أيها الذين آمنوا لم تقولون مالا تفعلون) * (4).