حقيقت شرط: در قاموس اللغة و اقرب الموارد در ماده شرط آمده است:
" الشرط إلزام الشئ والتزامه في البيع ونحوه " يعنى شرط عبارت است از تعهد به شئ در بيع و نحو آن. و بر همين اساس علامه شيخ انصارى مىگويد: " شرط به معنى التزام و تعهد تبعى است كه در ضمن عقد مىباشد " (1).
بعضى از محققين نيز شرط را به معنى ربط بين دو شئ دانسته. و گفته صاحب قاموس و اقرب الموارد را تأييد كرده اند (2).
محقق ايروانى (رحمه الله) نيز مىگويد: " شرط از نظر عرف عبارت است از تقيد امرى به امر ديگر يا تكوينا يا به جعل جاعل " (3). بنابر اين اقوال، شرط عبارت است از امرى كه متعاقدين در ضمن عقد بدان متعهد و ملتزم مىشوند. از اين جهت التزام و تعهد ابتدائى را شرط نمىگويند: در مقابل، بعضى ديگر از لغويين " شرط " را به معنى مطلق التزام و تعهد دانسته اند. در المنجد مىگويد: " الشرط " مصدر است به معنى مطلق تعهد و التزام مىباشد. فرهنگ معين " شرط " را به معنى قرار، پيمان، عهد، تعلق امرى به امر ديگر دانسته است.
علامه شيخ انصارى در مبحث شروط مىگويد: " شرط در عرف به دو معنى آمده است:
الف - به معنى حدثى، يعنى مطلق تعهد و التزام.