تعريف سند " سند " در لغت عبارت است از آنچه كه مىتوان آن را مدرك قرار داد مصباح المنير در باره سند مىگويد: به معناى تكيه دادن به ديوار يا غير آن مىباشد. و ابن اثير در النهايه در ماده سند مىگويد: سند به منطقه مرتفع از زمين گفته مىشود و تساند به معناى تعاون است. و در اقرب الموارد مىگويد: سند اليه يعنى اعتمد عليه و در فرهنگ معين مىگويد: سند آنچه كه بدان اعتماد كنند و مدرك و مستند را نيز سند گويند.
اما در اصطلاح حقوقى، قانون مدنى در ماده (1284) آن را چنين تعريف كرده است: " سند عبارت است از هر نوشته كه در مقام دعوى يا دفاع، قابل استناد باشد " پس سند در معناى اصطلاحى داراى دو ركن مىباشد اولا: بايد نوشته باشد و ثانيا: بايد قابل استناد باشد. پس اگر نوشته نباشد و يا نوشته اى باشد كه در مقام دعوى يا دفاع قابل استناد نباشد از نظر اصطلاحى سند نيست.
از اين تعريف چنين استظهار مىشود كه سند وسيله اثبات حق است و عامه مردم سند را با عقد اشتباه كرده و به سند كه دليل است عقد مىگويند. اين اشتباه از فرهنگ قانون فرانسه نشأت گرفته است چرا كه در اين قانون بين تصرف قانونى