صورت سوم: آن است كه شخص، تنها از عملى در آينده خبر مىدهد بدون آن كه تعهد و التزامى در بين باشد. مثلا بگويد كه فردا به منزل شما مىآيم بدون آن كه اخبار از عزم و نيت خويش كرده باشد بلكه تنها اخبار از آينده مىباشد و نظرش به آينده است لا غير.
در اين صورت صدق و كذب خبر منوط به تحقق آن امر در آينده بوده و اين نوع وعده متصف به صدق و كذب مىشود و حرمت آن منوط به آن است كه شخص در حين اخبار به نحو جزم از وقوع امرى در آينده خبر بدهد و اگر در آن موقع جزم نداشته باشد يا جزم به عدم داشته باشد چنين اخبارى حرام است.
اما اگر در موقع اخبار، جزم به انجام آن امر داشته باشد ولى بعدا به عللى از آن امر منصرف شد در اين صورت مرتكب حرام و گناه نشده است، چون مفاد ادله حرمت كذب، حدوث و ايجاد كلام مخالف واقع مىباشد. اما اگر كلام قبلا صادر شده باشد در اين فرض لازم نيست در مرحله بقاء نيز آن كلام را صادق نگهدارد (1).
اما حكم خلف وعد تحت دو عنوان قابل بررسى است:
الف - عنوان كذب بدين بيان كه كذب و دروغ حرام است و خلف وعد هم مستلزم كذب مىباشد پس خلف وعد حرام است.
ب - عنوان خلف وعد مستقلا.
اما عنوان كذب تنها در صورتى بر خلف وعد منطبق است كه شخص در موقع وعده قصد داشته باشد كه آن امر را در آينده انجام ندهد. لذا مرحوم آيت الله حكيم (رحمه الله) در منهاج الصالحين مىگويد: " اگر شخص در موقع وعده قصد خلاف