ولى براى غير از كسى كه ترس از ماندن در منى دارد، جايز نيست كه شب دوازدهم بعد از رمى از منى كوچ كند، مگر بعد از زوال شمس روز دوازدهم.
مسأله٤٣١ ـ كسى كه رمى روز يازدهم را فراموش كند، بايد آن را روز دوازدهم قضا كند، واگر رمى روز دوازدهم را فراموش كند، بايد آن را روز سيزدهم قضا كند.
واقوى آن است كه بايد بين رمى همان روز وقضاى روز قبل فاصله اندازد، وقضا را بر رمى همان روز مقدم دارد، واحتياط واجب آن است كه قضا را در اوّل روز ورمى آن روز را وقت ظهر انجام دهد.
مسأله٤٣٢ ـ كسى كه از روى فراموشى يا جهل رمى نكرده، ودر مكّه يادش آمد يا علم پيدا كرد، بايد به منى برگردد ورمى كند، وچنانچه رمى دو روز يا سه روز را انجام نداده باشد، احتياط واجب آن است كه ترتيب را در قضاى آنها رعايت كند ـ يعنى اوّل قضاى روز اوّل را انجام دهد وبعد قضاى روز دوم را مثلا ـ وبين قضاى هر روزى با روز بعد به مقدار ساعتى فاصله اندازد.
واگر پس از خارج شدن از مكّه يادش آمد يا علم پيدا كرد، واجب نيست برگردد، واحتياط واجب آن است كه در سال بعد خودش آن را قضا كند، ويا نايب بگيرد كه از طرف او قضا نمايد.
مسأله٤٣٣ ـ كسى كه خودش متمكّن از رمى در طول روز تا غروب نيست ـ مثل مريضى كه اميد به بهبودى او نيست ـ بايد نايب بگيرد، وچنانچه نتواند نايب بگيرد ـ مثل كسى كه از هوش رفته يا كسى كه عقل ندارد ـ بايد ولىّ او يا ديگرى به نيابت از طرف او رمى نمايد، واگر اتفاقاً پيش از غروب بهبودى يافت، احتياط واجب آن است كه خودش هم رمى نمايد.
واگر بيمار احتمال بهبودى خود را پيش از غروب بدهد، مى تواند نايب بگيرد، ولى اگر پيش از غروب بهبودى پيدا كرد بايد خودش هم رمى نمايد.
مسأله٤٣٤ ـ اگر كسى رمى را ترك كند ـ اگرچه از روى عمد باشد ـ حجّش باطل نمى شود، واحتياط واجب آن است كه در سال بعد خودش رمى را قضا نمايد، يا نايب بگيرد تا از طرف او قضا كند.
احكام مصدود
مسأله٤٣٦ ـ كسى كه از عمره ـ چه مفرده وچه تمتّع ـ مصدود شده است، بايد در همان جا كه از ادامه عمل منع شده گوسفند يا گاو يا شترى را بكشد، وبا اين كار از احرام خارج مى شود، واحتياط واجب آن است كه حلق يا تقصير را به آن ضميمه نمايد.
مسأله٤٣٧ ـ كسى كه از حجّ مصدود شده، چند صورت دارد: