احتياط واجب: در موارد احتياط واجب، مقلّد يا بايد به آن احتياط عمل كند، ويا رجوع كند به مجتهد ديگرى كه بعد از مجتهدى كه از او تقليد مى كند، از ديگران اعلم باشد ودر مسأله فتوا داشته باشد.
احوط: مطابق با احتياط
استلام: مسّ نمودن به بعض بدن، وبه دست، ودر آغوش كشيدن.
استمناء: اين كه انسان با خود يا ديگرى غير از جماع كارى كند كه منى از او بيرون آيد.
التزام مستجار: در آغوش كشيدن آن
بذل (در باب حجّ): دادن مصارف حجّ به كسى براى اين كه حجّ نمايد.
بعيد نيست: فتوى اين است، مگر قرينه اى برخلاف آن در كلام باشد.
تركه: مال وحقّى كه شخص بعد از مرگش وامى گذارد.
تقصير: گرفتن مقدارى از موى سر يا شارب يا ابرو، يا چيدن مقدارى از ناخن دست يا پا.
جهل تقصيرى: ندانستنى كه در آن معذور نباشد.
جهل قصـورى: ندانستنى كه در آن معذور باشد.
حدث اصغر: آنچه موجب وضو است، مانند خوابيدن
حدث اكبر: آنچه موجب غسل است، مانند جنابت، حيض، نفاس
حرج: مشقّت، سختى، دشوارى به طورى كه عادةً قابل تحمّل نباشد.
حلق: تراشيدن سر.
ذَبح: در قربانى كشتن گاو يا گوسفند به وجه شرعى.
عرف: عموم مردم
عمداً: از روى قصد والتفات كارى را انجام دادن
طعام: گندم، جو، برنج، خرما ومانند آن.
فجر: سپيده صبح
محلّ اشكال: عبارت «محلّ اشكال است» يا «در مسأله اشكال است» حكم احتياط واجب را دارد.
مُد: تقريباً ده سير (تقريباً هفتصد وپنجاه گرم)
مميز: بچّه اى كه خوب وبد را تشخيص مى دهد.
ميقات: جايى را كه شارع مقدّس جهت بستن احرام از آن تعيين فرموده است.
ناصبى: كسى كه دشمن يكى از ائمّه ((عليهم السلام)) يا حضرت فاطمه زهرا ((عليها السلام)) باشد.
نحر: كشتن شتر به وجه شرعى.
نفاس: خونى كه مادر بعد از ولادت بچّه ـ از جهت ولادت ـ تا ده روز مى بيند خون نفاس است، زن را در اين حال نفساء مى گويند.
ولىّ: كسى كه از جهت شرعى صاحب اختيار است.