مسأله٢٣١  ـ اگر محرمى ـ براى خود يا ديگرى ـ عقد ازدواج بست، يا غير محرمى براى محرم زنى را عقد نمود ودر هر صورت محرم با آن زن نزديكى كرد، بر هر يك از آنان ـ عقد كننده ومرد وزن ـ كه علم به احرام وحرمت عقد در حال احرام داشته باشد، واجب است يك شتر كفّاره بدهد، وبر هر كدام از آنان كه به هر دو ـ احرام وحرمت عقد ـ يا يكى از آن دو جاهل باشد چيزى نيست.
مسأله٢٣٢  ـ احتياط واجب آن است كه محرم در مجلس عقد حاضر نشود، وبر اجراى عقد شاهد نشود، وظاهر جواز گواهى دادن بر عقدى است كه در قبل واقع شده است.
مسأله٢٣٣  ـ رجوع محرم به زنى كه او را طلاق رجعى داده است مـانعى ندارد، همچنان كه خريدن كنيزان براى او مانعى نـدارد.
وهمچنين محرم مى تواند كنيز خود را براى ديگرى تحليل نمايد، ونيز مى تواند تحليل ديگرى را براى او قبول نمايد، واحتياط مستحب اين است كه خواستگارى ننمايد.
مسأله٢٣٤  ـ بر محرم هرگونه استعمال اقسام بوى خوش ـ به بوييدن، ماليدن، خوردن وپوشيدن لباسى كه بر آن اثرى از بوى خوش باقى است، وغير آن از استعمالات ـ حرام است.
مسأله٢٣٥  ـ خوردن ميوه هاى خوشبو، مانند سيب وبِهْ براى محرم مانعى ندارد، ولى احتياط مستحب اين است كه از بوييدن آنها هنگام خوردن خوددارى نمايد.
مسأله٢٣٦  ـ بر محرم واجب نيست هنگام سعى بين صفا ومروه در صورتى كه عطر فروشى آن جا باشد، بينى خود را از بوى خوش ببندد، ولى در غير حال سعى واجب است بينى خود را از بوى خوش ببندد، بجز بوييدن خلوق كعبه ـ عطر خاصى كه كعبه را با آن معطّر مى كردند ـ كه مانعى ندارد.
مسأله٢٣٧  ـ هرگاه محرم چيزى را كه در آن بوى خوش است بخورد يا بپوشد وعالم به حكم شرعى وموضوع آن ـ يعنى خوشبو بودن چيز خورده يا پوشيده شده ـ باشد، بايد يك گوسفند كفّاره دهد، واگر از روى جهل يا فراموشى انجام دهد كفّاره اى بر او نيست.
ولى استعمال چيزى كه بوى خوش دارد به غير خوردن وپوشيدن كفّاره ندارد، اگرچه احوط دادن كفّاره است.
مسأله٢٣٨  ـ گرفتن محرم بينى خود را از بوهاى بد حرام است، ولى تند رفتن براى خلاصى از بوى بد مانعى ندارد.
مسأله٢٣٩  ـ پوشيدن هرگونه لباس دوخته بر مرد محرم حرام است، بلكه ـ بنابر احتياط واجب ـ از پوشيدن هر لباسى كه شبيه آن است ـ مانند نمدهائى كه چوپانان مى پوشند، يا بافتنى هايى كه به صورت لبّاده مى بافندـ نيز اجتناب نمايد.